TINOS on the run

Έχω μια εικόνα, μια σκηνή να τρέχει μπροστά στα μάτια μου... Ένα, οποιοδήποτε καράβι της γραμμής φτάνει στο λιμάνι της Τήνου.  Κόσμος είναι μαζεμένος.  Πανώ, πλακάτ, φωνές, χειρονομίες σεμνές και άσεμνες προς την κατεύθυνση του καραβιού.  Ο κόσμος κινείται προς την πόρτα που κατεβαίνει αργά-αργά, τα ΜΑΤ, που έχουν φτάσει μια μέρα πριν στο νησί, από ώρα παρακολουθούν το πλήθος, σηκώνουν τις ασπίδες, υψώνουν τα ρόπαλα, ετοιμάζονται.  Το πλήθος κοντοστέκεται, βρισιές και απειλές ακούγονται προς τους ναύτες του καραβιού πως, "Κανένας δεν πρόκειται να ξαναταξιδέψει με το καράβι τους" , εκείνοι αμήχανοι, τί να πουν άλλωστε... Λες και μπορούσαν να κάνουν τίποτα, κυττάνε λυπημένοι τον κόσμο. ‘ Ισως αυτοί, οι περαστικοί, να αγαπάνε τα νησιά που τούς ταΐζουν περισσότερο από ορισμένους ντόπιους. Η νταλίκα με φορτωμένο το πρώτο κομμάτι της ανεμογεννήτριας βγαίνει σιγά-σιγά επάνω στην πόρτα, ο κόσμος συνωθείται, σπρώχνει τα ΜΑΤ,  ...εκείνοι στηλώνουν τα πόδια,

Η Πασάδαινα , όνομα και πράμα, την μέρα που αποφάσισε να μας αφήσει, λοιπόν, σηκώθηκε, ντύθηκε, πλύθηκε και κάθισε στον καναπέ να ζήσει την μόνη βέβαιη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου: τον θάνατο.  Το φευγιό από την Ζωή, που για τους τυχερούς έρχεται γλυκά ,                   σαν χάδι Τηνιακού αέρα,  σαν ένα γέλιο παιδιού που ακούγεται από τον δρόμο,  σαν το αγκάλιασμα ενός φίλου,  σαν ένα απ΄τα κεράσματα, που έτρεχε να μας τρατάρει κάθε που ανεβαίναμε στο σπίτι της.   Δεν κλαίω την Πασάδαινα.  Τα χρόνια της πολλά, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να είπε ποτέ  «Φτάνει!»   Κι΄όλο κι’ ακούω τον γέρο του Καζαντζάκη που οργιζόταν: «Παναθεμάτονε που θα πει πως χόρτασε!» Κλαίω τον εαυτό μου που έχασε τόσα και τόσα, που δεν κάθησε να μιλήσει ποτέ, που δεν νοιάστηκε να ρωτήσει να μάθει, που άφησε να περάσει από δίπλα του κάτι από την ιστορία του τόπου και δεν της πήρε, δεν της δάγκασε ένα κομμάτι.  Κλαίω για το είδος των ανθρώπων που φεύγουν, για τις