TINOS on the run

Τo 1929, την χρονιά τής μεγάλης παγκόσμιας κρίσης (γιατί ως γνωστόν, η ζωή μας κύκλους κάνει) ένας Κελλιανός προβιβάζεται από την Π έμπτη  στην  Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου.  Ο βαθμός του είναι Λίαν Καλώς (5) και η διαγωγή του κοσμιωτάτη. Η ηλικία του; Δεκατεσσάρων ετών...  Σε φυσιολογικές συνθήκες το παιδί αυτό θα έπρεπε να τελείωνε την Δευτέρα Γυμνασίου.   Τί έγινε λοιπόν, πώς καθυστέρησε το παιδί να περάσει την τάξη ή μάλλον, ΤΙΣ τάξεις;  Με τα σημερινά μάτια και την κατανόηση των πραγμάτων που διαθέτουμε από την ζεστασιά του καναπέ μας... ...και την άνεση των τριγύρω απλωμένων τηλεκοντρόλ,  ...θα συμπεραίναμε πως το παιδί «δεν τάπαιρνε τα γράμματα» , ήταν «στουρνάρι», όπως ευγενικά συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε όσα παιδιά δεν προσαρμόζονται στο ανίκανο εκπαιδευτικό μας σύστημα.  Έλα μου ντε, που όσο προχωράμε στον χρόνο αφήνουμε πίσω τόσο μπουχό, που γίνεται δυσδιάκριτη ακόμη και η κοντινή μας πραγματικότητα, πόσο μάλλον εκείνη του 1929... Ένα π

Βλέπω το νησί μέσα στο καταχείμωνο και λέω, πόσο σοφή είναι η φύση... Πόσο έξυπνα κρύβει από τα καλοκαιρινά μας μάτια, τα μάτια πολλών αδιάκριτων, πολλών αδιάφορων, τα πραγματικά της στολίδια, τις αντιθέσεις τις, τα αληθινά της χρώματα.  Απλώς, περνάει το απαλό ομοιόμορφο καφετί των ξερών χόρτων του καλοκαιριού πάνω απ΄όλα κι' έτσι   τα προστατεύει μ΄έναν μαγικό τρόπο. Ύστερα, έρχεται ο χειμώνας. Και κουβαλάει στα σπλάχνα του βροχές. Και ξεχύνεται το νησί να πιεί, να χορτάσει, να καρπίσει, να πλουμιστεί στα πιό όμορφα ρούχα του, που τα φυλάει μόνον για τους πραγματικά πιστούς , τους ντόπιους .  Κυττάς τη θάλασσα και δεν την γνωρίζεις, σαστίζεις μέσα σε τόσο βαθύ μπλέ που απάνω του στεριώνεται το νησί.  Περνάει ένα σύννεφο και αλλάζουν όλα. Βαθαίνουν τα χρώματα, τα βουνά έρχονται πιό κοντά, θαρρείς θ΄απλώσεις το χέρι σου και θα χαϊδέψεις τις πεζούλες, το Φως γίνεται πολύτιμο , αποκαλύπτει κρυμμένες γωνιές. Τα ξωκκλήσια τραβούν επάνω τους όλο το φως του Ήλιου κα