...ΚΑΙ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ...
Σάββατο πρωί. Στο σχολείο απέναντί μας μία από τις δασκάλες έχει πάει από τις οκτώ και ζωγραφίζει. Από εδώ που στέκομαι δύσκολα βλέπει κανείς την διαφορά, έστω κάτι να αλλάζει. Από λίγο πιό κοντά όμως, ένα τοπίο αρχίζει να σχηματίζεται... ...η δασκάλα σκύβει στις μπογιές της και επανέρχεται στο τοπίο της φαντασίας της... ...ξανά και ξανά, μέχρι να δώσει ζωή σ' αυτό που κουβαλάει μέσα της, μέχρι να βγάλει αυτό που έχει να δώσει σε αυτούς που αγαπάει πιό πολύ. Ένα τοπίο φτιαγμένο για παιδικά μάτια . Με χρώματα, πολλά χρώματα, γιατί το χρώμα είναι που θα λείψει από τα παιδιά όταν μπουν στον καταραμένο, στερημένο κόσμο των μεγάλων. Και με λουλούδια ζωγραφιστά, να μην τους λείψουν έστω και σε ζωγραφιά, γιατί η πόλη δεν επιφυλάσσει τέτοιου είδους εκπλήξεις, παρά μόνο τσιμέντο και απόλυτη αναλγησία και αδιαφορία για τις ανάγκες των παιδιών, που αν δεν έρθουν σε επαφή με τη φύση, δεν θα μπορέσει να εκδηλωθεί μέσα τους η κάθε τους δυνατότητα. Η