Αναρτήσεις

ΑΓΓΑΡΕΙΑ.ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Εικόνα
Διαβάζεται Αγγαρειά . Με τον τόνο στη λήγουσα, να δίνει κάτι από το βάρος του μόχθου, της πρόσθετης κούρασης μιας Κυριακής, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα στα χωράφια. Τί ήταν όμως η αγγαρειά ; Πολύ απλά, ήταν η υποχρεωτική παροχή εργασίας στην κοινότητα με σκοπό την συντήρηση ή την επέκταση των κοινόχρηστων υποδομών. Πόσο ωραία και τεχνοκρατικά το είπα τώρα αυτό... Μα η ουσία είναι πως, η αγγαρειά έβγαινε για να φτιαχτούν οι δρόμοι και τα μονοπάτια, να χτιστούν μάντρες, να βαφτεί η εκκλησιά, να επισκευαστούν ζημιές από φυσικές καταστροφές και γενικώς, να διατηρείται το νησί βιώσιμο.   Κάθε άντρας « όφειλε » στην κοινότητα εφτά μέρες τον χρόνο, εφτά μεροκάματα. Εφτά μέρες, σχεδόν πάντα Κυριακές, για να δουλέψουν όλοι μαζί για το κοινό καλό , για τον κοινό χώρο , το Χωριό το ίδιο.  Και φανταστείτε πόσο πολύτιμη ήταν τότε η Κυριακή, μετά από τόση κούραση, ασύγκριτα περισσότερη από τη σημερινή. Έβγαζε, λοιπόν, ο πρόεδρος στην εκκλησία μετά τη λειτουργία την αναγγελία γ

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Αγωνία... Ή μάλλον, δύο αγωνίες... Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, " Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..." ...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες,  "Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..."  Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!" Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..." Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά,  "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή ...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου..