TINOS on the run

Μα πώς φτάσαμε ως εδώ βρε παιδί μου; Πού τα φάγαμε τα λεφτά μας ; Ή, θα είχαμε φτάσει ως εδώ αν δεν είχαμε τόοοοοσα πολλά καταναλωτικά αγαθά για να σπαταλήσουμε τον παρά μας; Απλούστατα, όχι. Πού βρεθήκανε οι ανάγκες μας; Πώς προέκυψαν ξαφνικά; Πριν μερικά χρόνια τάχαμε ανάγκη όλα αυτά που φέραμε τριγύρω μας και τα στιβάζουμε στο υπόγειο, στο πατάρι, στο εξοχικό , στα σκουπίδια; Απλούστατα, όχι. Και πώς βρεθήκαμε, ρε κολλητέ, να τα θέλουμε όλα αυτά, να επιθυμούμε να τα αποκτήσουμε; Επειδή κάποιοι μας έπεισαν πως τα χρειαζόμαστε, πως είναι σημαντικό να τα κατέχουμε, και κυρίως, πως με αυτά θα ξεχωρίσουμε από τους άλλους ή θα συμμετέχουμε μαζί με άλλους σε κάτι. Και εδώ, αρχίζει το ενδιαφέρον σημείο. Ο άνθρωπος έχει την βασική ανάγκη να ξεχωρίζει, να στέκεται παραπάνω από τους άλλους. Και πώς θα ξεχωρίσει; Με το να ανήκει σε μια ομάδα, ένα clan , μια συνάθροιση και αυτή η ομάδα πρέπει ή να έχει μεγάλη ισχύ ή να αποτελεί ενός είδους άβατου για τους υ

Ο κυρ Θύμιος ο μπακάλης , λοιπόν, με τον καιρό ανακάλυψε πως και σε άλλα χωριά υπήρχαν κι' άλλοι μεγαλέμποροι, που είχαν φέρει με παρόμοιους τρόπους το χωριό στα μέτρα τους και διαφεντεύανε τις τύχες ολωνών των υποταχτικών τους. Και ο κυρ-Θύμιος στο μεταξύ, είχε αρχίσει να ψάχνεται, γιατί οι χωρικοί είχαν σταματήσει πιά να καταναλώνουν τα αγαθά του, τα χρήσιμα δηλαδή, γιατί τα άλλα, μόνον αγαθά δ εν ήτανε...    Μαζεύει λοιπόν, ο Θύμιος τους εμπόρους του δίπλα χωριού και τους λέει: «Τί θα λέγατε να τους δανείζαμε εμείς λεφτά για να συνεχίσουν νάχουν και να χαλάνε;»    «Ναι» απάντησαν οι άλλοι, «Μα πώς να τους δανείσουμε άμα δεν έχουν τίποτα πια στην κατοχή τους για να πάρουμε, εξόν απ΄τα λεφτά που κρατούν στα χέρια τους;» «Α! απλό...», είπε ο κυρ-Θύμιος. «Θα αγοράζουν όσα θένε και θα μας τα πληρώνουν σε βάθος χρόνου, με το αζημίωτο φυσικά. Κάνει η αξίνα δέκα δραχμές; Πάρε τη και κάμε τη δουλειά σου και μου την πληρώνεις μια δραχμή το μήνα, αλλά, όχι για δέκα μήνες μα γ