TINOS on the run

Το βρήκα όμορφο, με όλη την σημασία τής λέξης, και σας το δείχνω. ΥΜΝΟΣ Σε γνωρίζω α π ό την κόψη του φωτός την τρομερή , α π ό το θαλασσινό ανέμισμα του δωρικού χιτώνα , σε γνωρίζω α π ό το γλυ π τό του μοσχοφόρου , κι α π ό το γέρσιμο της Νίκης π ου π άει να λύσει το σανδάλι της , σε γνωρίζω α π ό τον φοίνικα της Δήλου κι α π ό το όνομα της Ναυσικάς α π ό το π οτήρι π ου ο Εκτορας υψώνει για τη λευτεριά στη ραψωδία Η της Ιλιάδας , σε γνωρίζω α π ό τα βιολετί μάτια και το μελί χαμόγελο , σε γνωρίζω α π ό τον βασιλικό στη γλάστρα του μεσημεριού , α π ό τη λέξη θάλασσα , α π ό τη γεύση της ελιάς , α π ό τα σανδάλια του Μελισσινού στην οδό Πανδρόσου , σε γνωρίζω α π ό τον Μανώλη Γλέζο π ου σκαρφάλωσε στην Ακρό π ολη και κατέβασε τη σημαία με τη σβάστικα , α π ό τον Αμφίμαχο π ου π ήγαινε στη μάχη χρυσοστόλιστος σαν

Είμαι οκτώ, το πολύ εννιά χρονών. Είμαστε στην Τήνο από τότε που έκλεισαν τα σχολεία, ενώ ο πατέρας μου δουλεύει ακόμη στην Αθήνα, θάρθει αργότερα, να κάτσει και για το κυνήγι. Αυτοκίνητο δεν υπάρχει, έτσι κι΄αλλιώς το ’72 στα Κελλιά δεν υπήρχαν αυτοκίνητα εκτός απ΄το ταξί του Βάγου, καλή του ώρα.    Το λεωφορείο έρχεται τρεις φορές την ημέρα και φυσικά δεν γίνεται λόγος να περάσει απο Κολυμπήθρα. Ο δρόμος, που προορίζεται για φορτωμένα γαϊδούρια και μουλάρια, είναι χωμάτινος με αρκετά άσχημα σημεία και η παραλία εκτός από το καφενεδάκι του Μπαϊμπά και τις μικρές αποθήκες δεν έχει τίποτε άλλο.  Κάτω από το κτίριο των φρερ δεν υπάρχει πάρκινγκ, όπως και απέναντι, επάνω απ΄το καφενεδάκι ο χώρος είναι τουλάχιστον το ένα πέμπτο του σημερινού. Δεν θυμάμαι καθόλου να υπάρχει κάτι εκεί που σήμερα είναι το ξενοδοχείο και ο λόγος είναι απλός: δεν πηγαίναμε ποτέ στην Κωμ’τιανή παραλία, κάναμε μπάνιο στην Κελλιανή αφού εκεί μας έβγαζε ο δρόμος μέσα απ΄το λιβάδι. Όσον αφορά την Αγαπιανή άμμο, ε