TINOS on the run

Πάντοτε είχα την εντύπωση πως η Λαμπρή είναι κάτι διαφορετικό από το Πάσχα... Ίσως έχει να κάνει με την λέξη την ίδια, που περιγράφει απολύτως υπερρεαλιστικά το γεγονός στην ευρύτερη έννοιά του. Η ατέλειωτη αναμονή μέχρι την βραδυνή λειτουργία / θάναι καλός ο καιρός να πάμε στην περιφορά../ πρόσεχε το κερί σου μην κάψεις κανέναν /  τα ντρομπόνια που σείουν τον Άγιο Ζαχαρία / η φωνή της Άννης πάνω απ΄όλες / η εύθραυστη φλόγα μέχρι την σιγουριά του σπιτιού / τα θρυμματσιμένα κόκκινα αυγά αφάγωτα, τριγύρω στα πιάτα πάνω στο τραπέζι / το κερί σ΄ένα ποτήρι με νερό / ο ύπνος και η αίσθηση της τελικής ευθείας... Λαμπρή... Πόσο έχει ξεθωριάσει η αναμονή για το βίωμα και πόσο προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό για χατήρι του γιού μου... Πόσο έχει μακρύνει  το δέος και η προσμονή.... Πόσο το ταξίδι για πέντε μέρες στο χωριό δείχνει ασύμμετρα κουραστικό... Πόσο δεν φτάνει αυτή η προκαταβολή από την αίσθηση των διακοπών, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός.... .....και πόσα πρέπει να χωρέσου

Είμαστε εμείς που μας στείλανε βασιλιά για να σταματήσουμε να τρωγόμαστε... Εμείς οι ίδιοι που στη συνέχεια μας συμφωνήσανε τα σύνορα και μας σύρανε στον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, η ΑΝΤΑΝΤ στην Θεσσαλονίκη και εμείς υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε... Μετά, είμασταν εμείς που μας δίνανε τα δάνεια με προκαταβολή των φόρων για να σταθούμε στο ιερό και καταραμένο σταυροδρόμι που μας  έρριξε η μοίρα... Είμαστε εμείς που μας λιανίσανε στον δεύτερο παγκόσμιο και ποτέ δεν βρήκαμε το κουράγιο να ζητήσουμε την τιμή μας πίσω, έστω σαν αποζημίωση για τα θανατικά της πείνας και τους εκτελεσμένους πατριώτες, εμείς που τους αφήσαμε να φύγουν όταν κατέρρεαν και σεβαστήκαμε την τιμή της υποχώρησης και το δικαίωμα του νικημένου και δεν αγγίξαμε τρίχα τους όσο μας αδειάζανε την γωνιά... Είμαστε εμείς που μετά ζητήσαμε από του ευνοημένους του κεφαλαίου, να μας στηρίξουν να κλείσουμε τις πληγές του εμφυλίου, που αφέθηκε να τρέχει όσο καιρό οι άλλοι νικημένοι στηλώνονταν στα πόδια τους και ΄κείνοι δώσανε