TINOS on the run

Και τώρα που, τελικά, είμαι νεκρός, δεν βλέπω μεγάλη διαφορά. Με νοιάζει μόνο η σκόνη, που όλο και πιό ξεκάθαρα την βλέπω να αιωρείται γύρω μου, και σαν κινώ τα χέρια μου κινείται πίσω τους σαν ουρά κομήτη, σαν παιδί που κοροϊδεύει τον τρελλό του χωριού, σαν υπενθύμιση της γήινης ζωής μου. Το φως το νιώθω μόνον, δεν το βλέπω και μάλιστα, δεν ξεύρω αν είναι αίσθημα ή μνήμη του πώς είναι το φως. Λυπούμαι που δεν πρόλαβα να πω πόσο λυπούμαι για τ΄απογεύματα που σπατάλησα στον ύπνο, τις Κυριακές, που δεν κυβέρνησα τον χρόνο μου. Τώρα φωνή και ανυπαρξία δεν ταιριάζουν και δε μιλώ. Μονάχα σκέφτομαι έντονα και λέω σαν κάποιος σκεφτεί το ίδιο, πως εγώ τόκαμα. Πού θα τελειώσει όλη αυτή η ανυπαρξία, ξέρει κανείς...;

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παληάς ζωής και η πρώτη μέρα της νέας. Σήμερα πέθανε ο τελευταίος παλαιός κι΄έτσι, γεννήθηκε ο τελευταίος νέος. Τώρα κυττάω στο βάθος του πηγαδιού και βλέπω μόνο φως, καθόλου νερό και το φως είναι σαν από οθόνη τηλεόρασης, τρεμοσβήνει και πάντα εκεί είναι, δεν αφήνει να κοιμηθείς, να ξεξουράσεις το μυαλό και να καθαρίσεις τα μέσα μάτια.... Ώρα πέρασε... Μετά, όλοι σταθήκανε πάνω απ΄το ρέμα που πέρναγε παληά πίσω απ΄το χωριό και άρχισαν να ρίχνουν χώμα, χούφτες χώμα, σαν σε νεκρό που δεν λέει να σκεπαστεί και να μας επιτρέψει να τον ξεχάσουμε. Τα κοράκια του νησιού είχαν ως δια μαγείας χαθεί και έτσι στερούμασταν τον απαραίτητο πένθιμο τόνο ανάλογων περιστάσεων. Μια - δύο προσπάθειες για δάκρυα κατέληξαν σε ζαρωμένα μάγουλα και ηλίθια συνοφρυωμένα μάτια και μετά έπαψαν εντελώς. Στο βουνό ανέμιζε μια ακαθόριστη σημαία και τα παιδιά κατέβαιναν τρέχοντας την κατηφόρα, όπως πάντα, σαν απλά παιδιά, σαν από πάντα ξεχασμένα από μας, σαν από γεννημέν