TINOS on the run

Άκου να σου πω...Θέλω εξοχικό. Δεν το θέλω στην Λούτσα ή στο Λαγονήσι, το θέλω σε νησί. Να πρέπει να μπεις σε καράβι για να πας, να φορτώνεις το SUV και να σε κυττάνε με ζήλεια, να ταξιδεύεις πρώτη θέση και να αγνοείς τη σαββούρα που ταξιδεύουν ο ένας πάνω στον άλλον. Να βάζεις την γραμματέα να βρίσκει εισιτήρια και να νιώθεις εκείνη την ιδιαίτερη ηδονή όταν είναι όλα κλεισμένα και δυσκολεύεται, να νιώθεις πως πας κάπου που όλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Να είναι κοντά γιατί στην ουσία το σιχαίνομαι το καράβι. Ναι, οι Κυκλάδες είναι καλά...έχουν και καλή συγκοινωνία... Όχι όμως στις τρελλές τιμές που ζητάνε Παροναξία ή Μύκονο. Έχεις κάτι σε πιό βολικό....; Να μπορούμε να πάρουμε για εκατό και να χτίσουμε διακόσια....; Να είναι όλοι στα πόδια μας για ό,τι ζητήσουμε...; Να υπάρχει μια τοπική αυτοδιοίκηση σχετικά ελαστική και να μην πολυσκοτίζονται για διατηρητέα και παραδοσιακά...; Να μπορούμε να βρούμε κάτι φτηνό κι΄αν χρειαστεί να ανοίξουμε κι΄έναν δρόμο, χωρίς όμως να μας σ

Είναι εκεί...; Είναι το νησί ακόμη στην θέση του...; Υπάρχουν τα σκαλιά και τα χωράφια, το λιβάδι και το Δρακονήσι, η Πασάρα και η Χαλακιά...; Εδώ στην πόλη όλα είναι στην θέση τους. Ευτυχώς... Τουλάχιστον, δείχνουν όλα καλά. Ακόμη και αν αλλάζει το περιεχόμενο των μπουκαλόσπιτων, των περικυκλωμένων από καθημερινό θάνατο και τετελεσμένη ανίατη ανία, απ΄έξω δείχνουν εντάξει, δεν ανησυχώ, δεν φοβούμαι. Είναι, ενίοτε, ουσιώδους σημασίας να μην φοβάσαι. Μην οι γιορτές μάς θέτουν προ ανομολογήτων φόβων και ενδόμυχων συνειδητοποιήσεων του επαναλαμβανόμενου, καθημερινού μας θανάτου...; Θα πρέπει, ίσως, να καταργηθούν, εάν επιθυμούμε την επανάσταση...