Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα ΚΕΛΛΙΑ

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...

Εικόνα
Καθισμένος εδώ, μέσα στο κέντρο της παραγωγικότητας, σκέφτομαι.  Σκέφτομαι τις πεταμένες μέρες μου.  Εκείνες δηλαδή που καταναλώνω στο νησί.  Που κάθομαι και δεν δουλεύω δηλαδή.  Που παίρνω μια δυο μέρες άδεια και πετάγομαι τάχα για να δω αν  το σπίτι είναι καλά.  Και μειώνω το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά ένα άτομο τις μέρες εκείνες.  Αντί να παράγω παίρνω τα βουνά.  Αδιαφορώ ξαφνικά για το ποιος κρατάει το τιμόνι αυτής της χώρας, και κάθομαι και αναρωτιέμαι ποιος άραγε να κράταγε το τιμόνι αυτό εδώ  ...όταν φόρτωνε ξεφόρτωνε μετέφερε ξεμπάζωνε άλλαζε το νησί.  Άχρηστες σκέψεις. Δεν ωφελούν σε τίποτε.  Το νησί δεν με έχει ανάγκη, αυτό είναι το χειρότερο.  Ή μάλλον, το χειρότερο είναι πως το έχω πλέον καταλάβει ότι το νησί μπορεί να κάνει και χωρίς εμένα. Τι να κάνει το νησί άλλον έναν υπάλληλο γραφείου;  Εδώ χρειάζονται χέρια και κότσια, μαζί πάνε αυτά ανέκαθεν, για να μπορείς να μπαίνεις εσύ και να βλέπεις αυτά... ...αρ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ

Εικόνα
Όποιος δεν έχει ζήσει την αγωνία και την προσμονή για ένα συμβάν στο οποίο συμμετέχει ενεργά, δεν θα καταλάβει ποτέ τον αγώνα που χρειάζεται για να πετύχει κάτι φαινομενικά απλό, όπως για παράδειγμα, ο καλοκαιρινός χορός του Συλλόγου. Που, για να είμαστε ειλικρινείς, για το χωριό είναι το γεγονός όλης της χρονιάς.  Είναι τότε που έρχονται οι δικοί τους άνθρωποι και ξαναγίνονται όλοι μέλη της ίδιας κοινότητας , έστω για λίγες μέρες.  Πολύς κόπος και μεγάλη προσπάθεια από πολλούς ανθρώπους μαζί.  Δεν υπάρχουν ούτε εικόνες, ούτε λόγια για να περιγράψουν την προετοιμασία που χρειάστηκε για κείνες τις έξι ώρες περίπου που κράτησε ο χορός.    Πόσες ώρες από τον προσωπικό χρόνο του καθενός δαπανήθηκαν, πόσα προβλήματα έπρεπε να ξεπεραστούν, πόσες λύσεις να δοθούν για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους.  Δεν χαϊδεύω τα αυτιά κανενός (δεν είμαι πολιτευτής για να αποσκοπώ στην εύνοια οποιουδήποτε, ούτε έχω μαγαζί για να μαζέψω πελάτες) αλλά, έχω την εντύπωση πως ο

(ΑΝΑΝΕΩΣΗ) ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΙΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ ΚΕΛΛΙΩΝ

Εικόνα
Ξεκινάω σήμερα μια ανάρτηση που αφορά την μεταφορά σε αναγνώσιμη μορφή των αρχείων του Αγίου Ζαχαρία των Κελλιών από τον πατέρα Αντώνη Φόνσο. Όσα κι'αν πούμε για τον άνθρωπο αυτό θα είναι λίγα. Κρατείστε λοιπόν στο μυαλό σας πως ό,τι διαβάσετε εδώ μέσα είναι μια μικρή προσπάθεια να έρθει στο φως ένα μικρό μόνον μέρος της αγάπης του για τον τόπο και ταυτόχρονα, να γνωρίσουμε την πορεία των Κελλιών μέσα στα χρόνια. Εννοείται πως κατά την μεταφορά των κειμένων κρατήθηκε η πρωτότυπη γραφή. Είναι μοναδικό αντικείμενο μελέτης, ένας ήχος από το παρελθόν. Η ανάρτηση θα εμπλουτίζεται συχνά, και μεταξύ των προσθηκών θα υπάρχει αύξων αριθμός, οπότε αν κάποιος θέλει να συνεχίσει την ανάγνωση μπορεί να το κάνει από το σημείο που έχει μείνει. Οι φωτογραφίες είναι από το νησί, όχι σχετικές με το σημείο που είναι ένθετες, απλώς, για να ελαφραίνει λίγο το κείμενο. Νο 1: “1778 δεκεβριου 13” “απου εμενα μαστρο γιανουλι εις του λογουσου αφεντι παπα...” “Σμιρνι 1795 μαρτιου 18 Ε.Ν. Αγο

ΒΑΘΕΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ, ΠΑΠΑ ΜΟΥ...

Εικόνα
Πάτερ, σου γράφω με καθυστέρηση.  Προτίμησα να καταλαγιάσει ο αχός της είδησης της χειροτονίας σου και μετά να σου πω τις σκέψεις μου ανοιχτά, από τον δικό μου μικρό, διαδικτυακό άμβωνα.  Διάβασα βέβαια όλες τις αναφορές στην είδησή σου και χάρηκα που είσαι απ το χωριό μου. Ο γιός μου μάλιστα, κάνει παρέα με τον μικρότερο αδερφό σου. Ασφαλώς και δεν είχα προσευχηθεί για σένα ούτε και για κανέναν άλλον για να αποκτήσει την θέληση να γίνει παπάς, ούτε και πρόκειται να το κάνω ποτέ στην ζωή μου. Λέω πως οποιαδήποτε προσευχή στρέφεται στο να στρεβλώσει την άποψη και στο να επηρεάσει την ελεύθερη βούληση κάποιου άλλου έξω από εμάς τους ίδιους, σίγουρα, δεν είναι του θεού .  Να σου πω κάτι, πάτερ, με κάθε ειλικρίνεια;  Θαυμάζω την τόλμη σου στους καιρούς που ζούμε να διαλέξεις αυτό το μονοπάτι. Εύκολο ή δύσκολο δεν το ξέρω, βλέπω όμως την ευθύνη σου τεράστια σαν του γιατρού.  Μην σκεφτείς εκείνο το " γιατρός των ψυχών" , που λέγαμε παλιά για τους παπά

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Εικόνα
Αγαπητέ φίλε Γιάννη, Το καλοκαίρι,   τελικώς, είναι ανελέητο. Κυρίως γιατί φεύγει απροειδοποίητα. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σε προετοιμάσω. Να σου δώσω ορισμένες οδηγίες για να είσαι έτοιμος για το τέλος του καλοκαιριού. Πού να μην κυττάς, τι να μην σκέφτεσαι, πώς να ανασαίνεις με τις μεγάλες ζέστες ή στον πολύν αέρα, πώς να σωπαίνεις όταν οι άλλοι περιμένουν να λαλήσεις και τέλος, πώς να φεύγεις εσύ πριν φύγει εκείνο. Το καλοκαίρι –αρχίζω- δεν είναι εκείνο που βλέπουμε στις καρτ ποστάλ. Εκείνο είναι ένας μεθυσμένος ξάδερφός του, που κάποιοι το επιλέγουν σαν το αυθεντικό καλοκαίρι, ακριβώς επειδή επιτηδευμένα αγνοεί τις πληγές, τις απώλειες, τις προσωρινές λύσεις, τις απέλπιδες παρατάσεις ζωής. Το κανονικό καλοκαίρι θα το ξεχωρίσεις κυρίως από το λευκό χρώμα.  Το λευκό τού κανονικού καλοκαιριού έχει μαλακούς γκρίζους ίσκιους, ντροπαλούς και σαφείς την ίδια στιγμή, χώνονται ο ένας μέσα στον άλλον, αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλον κι' ενώ θάπρεπε να βλέπεις δυό