"Το χωριό έχει λάθος χρώμα!"
Τουλάχιστον τα περισσότερα από όσα αξίζουν.
Αξίζει να ζεις στο χωριό.
Όσοι πάμε για ελάχιστες μέρες τον χρόνο το καταλαβαίνουμε, τρώμε στη μάπα την τεράστια διαφορά στην ποιότητα στο περιβάλλον διαβίωσης, ξεμουδιάζουμε σα μόλις να βγήκαμε από κάποια στενάχωρη κοιλιά, κυττάμε γύρω σα χαζοί, ο τόπος είναι αδυσώπητος στο να θυμίζει διαρκώς τη λάθος επιλογή.
Αλλά, η πιό ωραία φάση είναι όταν καθόμαστε με το φραπεδάκι ή με το ρακί στο χέρι και κάνουμε κριτική στους ντόπιους!
Α, όλα κι΄όλα!
Εμείς οι αθηναίοι τα ξέρουμε όλα!
Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε!
Η μεγαλούπολη σε κάνει πάνσοφο!
Έχει μια δύναμη το τσιμέντο που δεν την φαντάζεται κανείς!
Και δεν λέω για τα πολιτικά, τα χρηματιστηριακά και όλα όσα περιγράφονται με νούμερα.
Όοοοχι....
Μιλάω για τα θέματα του τόπου.
Αφού μιλήσουμε λίγο με τους συγχωριανούς και ανταλλάξουμε δυό κουβέντες, αποφασίζουμε να πάρουμε εκείνο το ύφος το περισπούδαστο, που συνοδεύεται από εκείνη την παύση (που είναι απαραίτητη για να σε πάρουν στα σοβαρά) και να εκφέρουμε βαρύγδουπα την γνώμη μας:
"Το χωριό έχει ανάγκη από αυτό με λιγάκι από εκείνο!"
"Το χωριό έχει λάθος χρώμα!"
"Το χωριό είναι ακάθαρτο!"
"Πρέπει να κάνετε κάτι για να μη ρίχνει τόσα φύλλα ο πλάτανος!"
"Πρέπει να σταματήσετε να παρκάρετε στην πλατεία!"
"Η πηγή της Κόπαινας θέλει φροντίδα!"
"Το υπόστεγο στο πάνω τέρμα είναι χάλια!"
"Ο Άγιος Ζαχαρίας έχει υγρασία!"
Στο τέλος, έχουμε βέβαια και έτοιμη τη λύση.
Για όλα.
Ακόμη και για εκείνα που δεν είναι προβλήματα.
Και η λύση συνήθως είναι απλή, απλούστατη, μόνο που τούτοι 'δω δεν την είχαν σκεφτεί! Τί χαζοί!
Καλά που ήρθαμε για πέντε μέρες το Πάσχα κι΄άλλες δέκα το καλοκαίρι και τους φωτίσαμε με την τεράστια εμπειρία μας!
Δε λέω, καλές είναι και οι συζητήσεις και οι γνώμες.
Καλές είναι και οι διαφωνίες και οι φωνές ακόμα, αλλιώς, άμα συμφωνούμε σε όλα δεν γίνεται βήμα.
Αλλά, καλύτερο είναι να σηκώνεις τα μανίκια, να βάζεις τα γάντια, να αρπάς το κλαδευτήρι και την τσάπα και να συνεφέρνεις όλο τούτο ΄δω.
Γιατί τ΄αγριόχορτο θα σου πνίξει το δέντρο και το ακλάδευτο δέντρο θα πάρει πολύ χρόνο για να συνέρθει και μετά θα θες να περάσεις τα καλώδια για τον καλοκαιρινό χορό και δεν θα μπορείς και θάχεις τους αθηναίους στην πλάτη σου να γκρινιάζουν... "Ααααχ... Πάει... Δεν νοιάζονται οι νέοι πιά..."
Γιατί αν δε στηρίξεις το δέντρο θα το πάρει ο αέρας και θα το πλαγιάσει ή θα το σπάσει και θάχεις (πάλι...) τους αθηναίους να κουνάνε το κεφάλι με απαξίωση:
"Τόσα λεφτά πεταμένα... Χάθηκε να κάνουν ένα έτσι και να το μαζέψουν... Τς, τς, τς..."
Γιατί αν δε μαζέψεις τα χαρτιά και τα πλαστικά που κουβάλησε ως εδώ ο αέρας θάχεις (πάλι...) τους αθηναίους στη ράχη σου να μουρμουράνε:
"Μα δε μπορούν να το πιάσουν από κάτω και να το πετάξουν στο καλαθάκι..."
Γιατί άμα είσαι ασφαλής στα τσιμέντα της πόλης κι΄έχεις μάθει η μόνη σου φροντίδα για τον τόπο που ζεις να είναι, μήπως σου πάρει ο αέρας το πιάτο της δορυφορικής και σκοτώσει κανέναν περαστικό ή αν στάζουν τα βρακιά τής αποπάνως στα σεντόνια της αποκάτως, τότε όλα είναι εύκολα.
Έκλεψα φωτογραφίες απ΄το διαδίκτυο και τις έβαλα εδώ μέσα, εξ΄άλλου η αφορμή για την ανάρτηση ήταν αυτές ακριβώς οι φωτογραφίες, με μόνο σκοπό να πω ένα ευχαριστώ σε όλους εκείνους που νιώθουν τα ίδια με εμένα για τον τόπο, μόνο που εκείνοι τα κάνουν πράξη.
Με πολλούς από αυτούς δεν έχουμε άλλο πέρα από μια καλημέρα και μια καλησπέρα.
Αυτό όμως, δεν λέει τίποτε, ούτε μια καλημέρα κάνει τον άνθρωπο ούτε και τον χαλάει.
Πέρα από συμπάθειες και αντιπάθειες, υπάρχει το χρέος για τον κοινό τόπο, το χωριό, που τόχουμε χάσει όσοι είμαστε μακρυά και κατά βάθος φοβόμαστε να ξεβολευτούμε τώρα πιά και να πάμε να ζήσουμε εκεί.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι βοήθησαν να συντηρηθεί το χωριό μου.
Σχόλια