ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε όλες τις συζητήσεις.
Οι ανταλλαγές απόψεων στα πεζοδρόμια και στα μαγαζιά της γειτονιάς, οι αγορεύσεις στα διάφορα πηγαδάκια στις πλατείες, οι αντιπαραθέσεις στα έδρανα των καφενείων. Τώρα, δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης.

Τώρα ακριβώς, που οι απόψεις μέσα μας έγιναν σκληρές σαν πανάρχαιοι γρανίτες, αμετακίνητες σαν βουνά, μπαγιάτικες σαν απολιθωμένη τροφή, τώρα πρέπει να έρθει το τέλος των συζητήσεων, να πάψει κάθε διάλογος.

Ανοίξτε τις τηλεοράσεις στο φούλ, βάλτε τα ραδιόφωνα να παίζουν σταθμούς με "Μόνον επιτυχίες", να μην βρίσκει τόπο η φωνή κανενός να ακουστεί.

Είναι ειλικρινέστερο το να αφεθούμε στα σκουπίδια της τηλεόρασης, παρά να συνεχίσουμε άσκοπες συζητήσεις.

Η ηθελημένη κατρακύλα έχει την γοητεία της ασχήμιας και της ανηλεότητας του τσιμέντου. Ειλικρινά, άμεσα, ανεπίστρεπτα άσχημο. Κι΄όπου πέφτει, σημαίνει το τέλος για ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται κάτω του.

Έτσι πρέπει να είναι και η απόφασή μας για το τέλος κάθε συζήτησης που έχει σαν αντικείμενο τα κοινά, τον τόπο, την κοινωνία, το κοινό καλό.

Τί ωφελεί να συζητάμε όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι το ποιός φταίει και όχι το τί μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι;;;

Τί ωφελεί να μιλάμε για διαφθορά και σήψη όταν από μόνοι μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε μια διαρκή, αέναη "ανάπτυξη" με ουσιαστικό στόχο τον πλουτισμό κάποιων άλλων, κάποιων τρίτων, κάποιων ξένων. 

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς γίνεται να μην μπορούμε καν να φανταστούμε έναν κόσμο καλύτερο; 

"Η απελπισία δεν είναι στην φύση μας. Δημιουργείται. Κάτι ή, καλύτερα, κάποιοι την προκαλούν." 

Η μεγάλη ανησυχία όσων αποφασίζουν για τις τύχες μας είναι, να μην νομίσουμε ποτέ πως μπορούμε ενωμένοι να νικήσουμε. 

Τρομακτικά συστήματα προπαγάνδας βοηθιούνται στην προσπάθεια στήριξης των αποφάσεων των ξένων για τον τόπο μας και φτάνουν μέχρι και σε τοπικό επίπεδο.

Πώς μπορούμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια αυτών που δημιούργησαν το χάος και σπεύδουν με σπασμωδικές κινήσεις να κερδίσουν από την αναμπουμπούλα που οι ίδιοι δημιούργησαν;

Είναι ανάγκη, είναι στ΄αλήθεια απαραίτητο να υπάρχει ιδεολογική ενότητα μεταξύ μας για να βγούμε όλοι μαζί και να φωνάξουμε ενάντια στο έγκλημα που πάει να γίνει;


Ή μήπως αρκεί ο κοινός στόχος του να παραμείνει το νησί όπως το θέλουμε οι περισσότεροι;

Αν δεν θέλουμε, αν δεν μπορούμε έστω για λίγο να βάλουμε τα κομματικά στην άκρη, τουλάχιστον ας το κάνουμε για λίγο! 


Ας βγούμε όλοι με μια φωνή ενάντια στην καταστροφή και μετά βλέπουμε.

Είναι σαν να βουλιάζει το καράβι και να μην θέλουμε να αρπάξουμε το χέρι εκείνου που προσπαθεί να μας σώσει, επειδή δεν είμαστε στο ίδιο κόμμα!!!

Η δύναμή μας είναι στην ενότητα!