Μικρό...

Ένα γεφυράκι πάνω απ' το λαγκάδι, από ‘κείνα που περνάμε καθημερινά δίχως να δίνουμε σημασία.

Από κάτω του ένας μικρόκοσμος με το καταδικό του μεγαλείο...

Πουπουλένιοι κάτοικοι ανάμεσα σε υδρόβια φυτά...

Πανύψηλοι ευκάλυπτοι που έχουν δει κόσμο νάρχεται και να φεύγει. Όμορφες άσπρες επιφάνειες που αντανακλάνε διαφορετικά το Φως.

Το Φως που κάνει τα πάντα για να σαλτάρει από φύλλωμα σε φύλλωμα, να κλείσει μάτι στο τρεχάμενο νερό...

Ίσα να πεις να κάνεις μια βόλτα απ΄τα Κελλιά στον Καρκάδο και τόχεις μπροστά σου όλο αυτό το Μικρό που κλείνει μέσα του ακόμη και μια σκάλα που πάει κατ΄ευθείαν για τον ουρανό!

Κάνε μια έτσι και κατέβα τα σκαλάκια, ρίξε μια ματιά, άκου πόσος λίγος θόρυβος φτάνει απ΄τον δρόμο ως εδώ κι΄έπειτα τράβα παραμέσα, ψυχή δεν θα δεις. 
Μπορεί το μαγικό χαλί κάποιου Αλλαντίν να στεγνώνει σε μια γωνιά, αλλά, άνθρωπος πουθενά...

Κράτα τη σκέψη σου να μη νομίσει πως ταράχτηκες τώρα που είδες εμπρός στα μάτια σου πώς πεθαίνει ένα σπίτι...

Πέρνα το χωριό και βγες στην άλλη άκρια. Νά, κι΄άλλο ένα γεφυράκι, παράξενο έτσι που στέκεται με τον γκρεμισμένο τοίχο πίσω του.

Ο μικρός Καρκάδος, απ΄ό,τι φαίνεται και στις ανόητα βαλμένες  ταμπέλλες, αρχίζει πριν ακόμη τελειώσει η Καλλονή...