ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Μια μέρα που περνάει απαρατήρητη στην μεγάλη, τσιμεντένια πόλη...

Στην ουρά για την Μεγάλη Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο της Ανάστασης, η Μεγάλη Πέμπτη χάνει το βάρος της...

Κι΄όμως, η κορύφωση του δράματος είναι αυτή την μέρα.

Είναι η μέρα του Μυστικού Δείπνου, η αμφιλεγόμενη στιγμή της Προδοσίας, είναι η μέρα του φευγιού στο Όρος των Ελαιών, 

είναι η μέρα, που πρώτη φορά συναντάμε τον Ιησού να φοβάται, σαν οποιοσδήποτε μελλοθάνατος, για το φως που θα χάσει, άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, θνητός έστω και για λίγο, έστω και συμβολικά. 

Η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Ζαχαρία γεμάτη κόσμο.

Ο δρόμος του Σταυρού...

...η περιγραφή της φυγής...

...η αταξία ενός κόσμου δίχως θεό...

Μετά, η απόλυτη μοναξιά στην αναμονή για την σύλληψη...

Στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. 
Για λίγο, για όσο κρατάει η λειτουργία, τίποτα δεν μας χωρίζει, ούτε ομάδες, ούτε κόμματα, ούτε σύνορα, ούτε γλώσσα, ούτε συμφέροντα. 

Ακουμπάμε ώμο με τον ώμο, μοιραζόμαστε το φως του κεριού, λέμε τα ίδια λόγια και για λίγο, για πολύ λίγο, μπορεί να κάνουμε και μιάν ίδια σκέψη. 

Ο κάθε ένας που κυνηγήθηκε άδικα από τους κρατούντες γιατί ζήτησε το δίκιο των απλών ανθρώπων, ο κάθε ένας που έχασε την ζωή του σε σπαραγμούς εθνικούς και εμφύλιους, ο κάθε ένας που βρέθηκε μόνος του να αντιμετωπίζει άδικα κύματα ασυνείδητου μίσους, αυτήν την μέρα είναι εκεί. 

Στέκεται και κυττάει ανάμεσά μας, ψάχνει με τα μάτια εκείνον που δεν κοιμάται, να τον συντροφέψει στην πορεία, να του σφίξει το χέρι, να τον ψυχώσει να μπορέσει να διαβεί το πικρότερο ποτάμι.

Ο Ιησούς είμαστε εμείς κι’ οι προδότες του είμαστε εμείς. 
Ο εαυτός ο τολμηρός κι΄ο εαυτός ο βέβηλος, που θυσιάζει την ίδια τη ζωή του για να υπηρετήσει το τίποτα. Και παίρνει μαζί στο θλιβερό διάβα του κι΄άλλους. 
Ο Φόβος, Μέγας Βασιλιάς απλώνει τα τεράστια χέρια του και τότε σιγούν όλοι, υποτάσσονται, πεθαίνουν πολλά χρόνια πριν το φυσικό σώμα βαρύνει άψυχο.