ΜΑΡΙΑ ΑΡΜΑΟΥ (Πασάδαινα):1912 - 2014


Η Πασάδαινα, όνομα και πράμα, την μέρα που αποφάσισε να μας αφήσει, λοιπόν, σηκώθηκε, ντύθηκε, πλύθηκε και κάθισε στον καναπέ να ζήσει την μόνη βέβαιη στιγμή στην ζωή ενός ανθρώπου: τον θάνατο. 
Το φευγιό από την Ζωή, που για τους τυχερούς έρχεται γλυκά,                   σαν χάδι Τηνιακού αέρα, 
σαν ένα γέλιο παιδιού που ακούγεται από τον δρόμο, 
σαν το αγκάλιασμα ενός φίλου, 
σαν ένα απ΄τα κεράσματα, που έτρεχε να μας τρατάρει κάθε που ανεβαίναμε στο σπίτι της. 

Δεν κλαίω την Πασάδαινα. 
Τα χρόνια της πολλά, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να είπε ποτέ «Φτάνει!» 
Κι΄όλο κι’ ακούω τον γέρο του Καζαντζάκη που οργιζόταν: «Παναθεμάτονε που θα πει πως χόρτασε!»

Κλαίω τον εαυτό μου που έχασε τόσα και τόσα, που δεν κάθησε να μιλήσει ποτέ, που δεν νοιάστηκε να ρωτήσει να μάθει, που άφησε να περάσει από δίπλα του κάτι από την ιστορία του τόπου και δεν της πήρε, δεν της δάγκασε ένα κομμάτι. 

Κλαίω για το είδος των ανθρώπων που φεύγουν, για τις δυνατές ψυχές τους, την έμφυτη δύναμη που κουβάλαγαν μέσα τους δεμένη με μιαν αξιοπρέπεια ασύγκριτη, τον πόθο τους για τον τόπο και τους ανθρώπους του, την ικανότητα να μπορούν να τοποθετούν τους στόχους τους και τον εαυτό τους πέρα από τα χρόνια. 

Και το χωριό όλο, νομίζω πως σε κάθε γειτονιά του έχει την αύρα των ανθρώπων που ζουν εκεί ακριβώς: τήν φωνή τους, τις χειρονομίες τους, την περπατησιά τους, την παρουσία τους.
Και όταν φεύγει ένας από αυτούς τους παληούς ανθρώπους, ξάφνου ξεκολλάει και φεύγει κι΄ ένα κομμάτι τού χωριού τού ίδιου.

Οι φωτογραφίες είναι από τα γενέθλιά της, λίγες μέρες πριν. 

Εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα! 
Τί να πει κανείς για τους ανθρώπους που ζήσαν τον Θεό τον ίδιο από όλες του τις όψεις. 

Από τη μια να χάνεις το παιδί σου κι΄από την άλλη να βλέπεις τη ρίζα σου να προχωράει βαθειά, μακρυά ως πέρα.

Καλό δρόμο νάχεις, κυρά...

Σχόλια

Ο χρήστης Γιακορ είπε…
Θα μου λείψει κι αυτή, όπως και η κόρη της. Ο Καλοζάδος ορφάνεψε πάλι. Την επισκέφτηκα δυό φορές πέρυσι. Χάρηκε πολύ από τη συνάντησή μας. Μιλήσαμε πολύ για την Αλεξάντρα και ξαναθυμηθήκαμε κοινά βιώματα. Καλό δρόμο νά ´χει.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Σε συνέχεια της ανάρτησής σας:
(απο το ίδιο ποίημα)
Pero porque pido silencio
no crean que voy a morirme:
me pasa todo lo contrario:
sucede que voy a vivirme.
Sucede que soy y que sigo...

Αλλά γιατί ζητώ τη σιωπή,
να μη πιστέψετε οτι έχω πεθάνει
μου συμβαίνει το εντελώς αντίθετο
συμβαίνει οτι θα ζω.
Συμβαίνει οτι είμαι και συνεχίζω...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ΜΠΡΑΒΟ
Ο χρήστης Γιακορ είπε…
Στη φωτογραφία έχει στο κεφάλι της το μαντήλι που της είχε πάρει από τον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη η γυναίκα μου. Μου το είχε ζητήσει η ίδια πριν ένα χρόνο και της το είχα πάει πριν λίγους μήνες. Δεν ήξερε πώς να με ευχαριστήσει.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !