ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΧΑΝΕΤΑΙ Ή ΟΧΙ, ΡΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ..;

Για να δούμε, λοιπόν: το νησί χάνεται ή όχι;
Φεύγει και μαζί του χάνουμε το σπέρμα εκείνο που θα μπορούσε να αναγεννήσει το νησί ή όχι; 
Άλλοι θα πουν πως, ναι, το νησί χάνεται.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που θεωρούν πως όσα συμβαίνουν δεν είναι ικανά να μηδενίσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που έχει το νησί.
Αυτοί όμως που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο είναι σίγουροι για τα απλά πράγματα που συνέθεταν τον χαρακτήρα του νησιού μέχρι σήμερα; Ξέρουν να χτίσουν μια ξερολιθιά, να φτιάξουν ένα σκαλί, να σκαρώσουν ένα σαμάρι, να σκαλίσουν μιαν αβραγιά; 

Πόσο γνώστες είναι της Ιστορίας με κεφαλαίο γιώτα, που έζησαν οι παππούδες τους στη Ρωσσία, πώς βρέθηκαν εκεί και πόσα χρόνια έκαμαν για να γυρίσουν στον τόπο τους;
Ξέρουν πούθε πέρναγαν τα γιαδούρια για την πούληση στη χώρα, ποιό μονοπάτι ήταν το χειμωνιάτικο και ποιό το καλοκαιρινό; 

Έχουν πατήσει ποτέ σε κάποιον απ΄όλους αυτούς του πύργους και τις φρυκτωρίες ποι χαίρονται να βλέπουν στους χάρτες σαν αξιοθέατα να δουν σε τί χάλι βρίσκονται ; 
Έχουν δει τα χάλια του Ξώμποργου, την γκρεμισμένη εκκλησία στο έμπα του δρόμου που μόλις πριν πέντε χρόνις έστεκε ο μισός της τρούλος ακόμη; 

Ή δεν έχουν πάρει χαμπάρι τις κατεστραμμένες παραλίες, τα ισοπεδωμένα μονοπάτια, τα σκεπασμένα αρχαία ευρήματα.
Ή μήπως δεν έχουν πάρει χαμπάρι τα real estate που πουλάνε θέα στη θάλασσα ανεξαρτήτως νησιού;


Το νησί, λοιπόν, δεν χάνεται. Να πεις το πήρε ένας αέρας, το κατάπιε η θάλασσα, πάει στα κομμάτια.
Μεταλλάσσεται όμως σε κάτι άλλο.
Και η Αθήνα δεν χάθηκε, έχει μεταμορφωθεί όμως σε ένα τέρας που κανείς δεν χωνεύει στ' αληθεια και μόνον οι νεολαίοι που έχουν μάθει να ζουν βουτηγμένοι στο τσιμέντο συμπαθούν και ανέχονται. Και που άμα τής Αθήνας τής πάρεις την Ακρόπολη, τής πήρες όλο της το είναι, τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, αυτό που έρχονται όλοι για να δούν. 
Και αναρωτιέμαι:


Ποιά να είναι άραγε η "Ακρόπολη" της Τήνου;
Η αλήθεια είναι πως θέλουμε να γυρίζουμε στην παράδοση, μας αρέσει να κρατάμε τα έθιμα , να βρισκόμαστε όλοι μαζί, να παίζουμε τους ρόλους του καλού οικοδεσπότη, του "νησιώτη".

Μήπως όμως όλο αυτό είναι απλώς μια επιστροφή στις μνήμες της παιδικής ηλικίας και δεν φτάνει, δεν επαρκεί για να μείνει το νησί αλώβητο από τις επιθέσεις των αδηφάγων; 

Το να έρθει ένας επιπλέον γιατρός στο κέντρο υγείας, το να ανοίξει μια ακόμη βιοτεχνία παραδοσιακών προϊόντων, το νά αλλάξει η κατεύθυνση του τουρισμού στο νησί και να αυξηθούν τα δρομολόγια είναι ο στόχος. 

Τι πουλάω όμως, τί προσφέρω για να το πετύχω αυτό; Αν πουλάω ό,τι ο δίπλα και ο παραδίπλα, σε λίγο καιρό θα τρωγόμαστε στις τιμές και στο ποιός θα ξεβρακωθεί περισσότερο για να ευτυχήσει ο τουρίστας και μάλλον, ο ξένος τουρίστας. Αυτός που μαζεύει τις οικονομίες του όλον τον χρόνο για να έρθει στην Ελλάδα να βγάλει τα απωθημένα του.
Είμαστε σίγουροι πως τον θέλουμε αυτόν τον τουρισμό;

Εαν δεν βρούμε τον χαρακτήρα και δεν προσδιορίσουμε την ιδιαιτερότητα του νησιού, τότε θα καταντήσει όμοιο με τόσα άλλα και αυτό πρέπει να καταλάβουμε, πως δεν είναι αναδεικνύον χαρακτηριστικό αλλά, ισοπεδωτικό, εξισωτικό και μηδενιστικό στην εξέλιξή του.




Δεν φτάνουν λοιπόν τα πανηγύρια και οι ετήσιοι χοροί όσο κι αν μας ευχαριστούν. Δεν είναι το κομμάτι της παράδοσης που μπορούμε να χτίσουμε πάνω του το αύριο του νησιού, είναι απλώς το στολίδι της καθημερινής ζωής.

Η προσπάθεια πρέπει να είναι να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από την Ιστορία του νησιού και 'κει πάνω να χτίσουμε την Τήνο που έρχεται.
Το επιχείρημα της εντοπιότητας και του τόπου διαμονής παραμένει, όμως. Μένεις στην Αθήνα και μας κάνεις μάθημα; είναι η γνωστή επωδός. Ναι, εφ’ όσον εδώ εργάζομαι, εδώ μένω. 

Η απουσία από τον τόπο δεν αφαιρεί από κανέναν το δικαίωμα να ανησυχεί ή μάλλον , δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να εφησυχάζει, κάνοντας αφελείς συμψηφισμούς. 

Επίσης, δεν φαντάζομαι πως θα βρισκόταν κάτοικος του νησιού που δεν θα ήθελε βοήθεια στον αγώνα του απο κάποιον άλλον ντόπιο επειδή ο δεύτερος μένει στην Αθήνα!!!
Μ' αυτά και μ' αυτά γίνεται ξεκάθαρο πως διαφορτεικά βλέπουμε ο καθένας το νησί. Άλλος το βλέπει στατικά, άλλος μέσα από την προσπάθεια να μοιάσει καποιανού άλλου, άλλος θεωρεί το παρελθόν απαραίτητο για τον σχεδιασμό του μέλλοντος. 

Στο μεταξύ, όσο εμείς τρωγόμαστε, οι «άλλοι» ετοιμάζουν το πέρασμα της γής σε ξένα χέρια, απλώς, κάνοντας την ιδιοκτησία της δυσβάσταχτη και ασύμφορη. 

Πάει το χωραφάκι του παππού, πάει η παραγγεριά του θείου, πάει και ο περιστερώνας του πατέρα. Περάσανε σε ξένα χέρια, γιατί εμείς είχαμε το νου μας στο ποιόν θα ψηφίσουμε και όχι στο τί τόπο θέλουμε.
Και δεν θέλω να χαθεί το νησί και αποφασίζω να διορθώσω μάντρες, δίκτυο μονοπατιών κ.λπ.
Παραδοχές δύο στον αριθμό: Αυτοί που θα εργαστούν θα πρέπει να αμειφθούν. Τα έργα δεν θα πρέπει να εγκαταλειφθούν αλλά θα πρέπει να συντηρούνται τακτικά. 


Προκύπτει λοιπόν, το ερώτημα, από πού θα βγουν αυτά τα λεφτά, μ’ άλλα λόγια, πώς τα λεφτά που θα δαπανηθούν θα φέρουν χρήμα, με άλλα λόγια, πώς θα γίνει απόσβεση της δαπάνης. 

Γιατί, στους καιρούς που ζούμε μην ξεγελιόμαστε, όλα πρέπει να βλέπουν και προς τα εκεί.
Οργανώνω λοιπόν αγροτουρισμό και εκμεταλλεύομαι αυτά που επισκεύασα. Μα αυτό λέγεται πεζοπορικός σύλλογός, φυσιολατρικός σύλλογος, όπως θέλει ας λέγεται, θα είναι Δημοτική Επιχείρηση και θα μου εξασφαλίζει τα απαραίτητα έσοδα και ακόμη παραπάνω.
Γιατί πώς να νοιαστείς για την ενδοχώρα όταν όλο το νησί τό βλέπεις μόνον σαν παραλία;

Θα πεις, έλα ζήσε εδώ χειμώνα καιρό και σου λέω εγώ πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος...
Δεν το ξέρω, αλλά, το φαντάζομαι.
Ό,τι κι΄αν φαντάζομαι όμως, δεν είναι ικανό να με κάνει να πιστέψω πως ο δρόμος που πάμε να ακολουθήσουμε είναι ο ενδεικνυόμενος για την συνέχιση του νησιού σαν οντότητα, σαν ιστορία, σαν παράδοση.

Με φοβίζει η μεγάλη ανάγκη για άμεσα έσοδα που έχει το νησί.


Άλλες χώρες, με φτωχότατο, ή σωστότερα, με φτωχοποιημένο λαό, έχουν φτάσει σε απίστευτα επίπεδα ξεπεσμού ξεπουλώντας τα παιδιά τους τα ίδια για να τα βγάλουν πέρα.

Με φοβίζει το τί ακριβώς θα πρέπει να ξεπουλήσουμε εμείς μέχρι να βγούμε απ΄όλο αυτό το πανηγύρι που στήσαν γύρω μας...


Σημείωση: οι φωτογραφίες της ανάρτησης έχουν σαν σκοπό να αποτυπώσουν διαφορετικές μορφές πολιτισμού και "πολιτισμού" του νησιού.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΒΛΑΚΕΣ...

ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ...

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ !