ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Βλέπω το νησί μέσα στο καταχείμωνο και λέω, πόσο σοφή είναι η φύση... Πόσο έξυπνα κρύβει από τα καλοκαιρινά μας μάτια, τα μάτια πολλών αδιάκριτων, πολλών αδιάφορων, τα πραγματικά της στολίδια, τις αντιθέσεις τις, τα αληθινά της χρώματα. 

Απλώς, περνάει το απαλό ομοιόμορφο καφετί των ξερών χόρτων του καλοκαιριού πάνω απ΄όλα κι' έτσι  τα προστατεύει μ΄έναν μαγικό τρόπο.

Ύστερα, έρχεται ο χειμώνας. Και κουβαλάει στα σπλάχνα του βροχές. Και ξεχύνεται το νησί να πιεί, να χορτάσει, να καρπίσει, να πλουμιστεί στα πιό όμορφα ρούχα του, που τα φυλάει μόνον για τους πραγματικά πιστούς, τους ντόπιους. 

Κυττάς τη θάλασσα και δεν την γνωρίζεις, σαστίζεις μέσα σε τόσο βαθύ μπλέ που απάνω του στεριώνεται το νησί. 

Περνάει ένα σύννεφο και αλλάζουν όλα. Βαθαίνουν τα χρώματα, τα βουνά έρχονται πιό κοντά, θαρρείς θ΄απλώσεις το χέρι σου και θα χαϊδέψεις τις πεζούλες, το Φως γίνεται πολύτιμο, αποκαλύπτει κρυμμένες γωνιές.

Τα ξωκκλήσια τραβούν επάνω τους όλο το φως του Ήλιου και το βλέμμα τρώει μια κατάλευκη σφαλιάρα, μένει προσηλωμένο στα λευκά ντουβάρια που το καλοκαίρι φαντάζουν απλώς γραφικά.

Τώρα, ο κυρίαρχος είναι το νησί, κι' όχι ο κουρασμένος καλοκαιρινός άνθρωπος που αποζητάει τρόπους για να πετάξει από πάνω του το χειμωνιάτικο δέρμα του παραβλέποντας στην πορεία την δυσδιάκριτη ομορφιά τού τόπου.

Χαλάσματα κρυμμένα ανάμεσα σε μάντρες και σκαλιά βγαίνουν μπροστά στο πράσινο χαλί και απορείς πώς δεν τάχει ξαναπάρει το μάτι σου τόσα χρόνια που μπαινοβγαίνεις στις πόρτες των καραβιών. 

Και η αξιοπρέπειά τους σε θίγει όσο και η καλημέρα της γενιάς που φεύγει και τότε ξέρεις πως ποτέ πιά το νησί δεν θάναι το ίδιο.

Τι κρίμα...
Τι κρίμα που εδώ που ακόμη και μια κολώνα του ηλεκτρικού βρίσκει θέση σε μια φωτογραφία, ο τόπος στερείται τους ανθρώπους...

Κι' άμα μπαίνεις στο καράβι να φύγεις και βλέπεις αντίκρυ το νησί να χουχουλιάζει μέσα στα σύννεφα, το μόνο που μένει είναι να μετράς τις μέρες μέχρι την επόμενη φορά...