Ο ΠΕΙΣΙΣΤΡΑΤΟΣ στο 2013
Περπατάγανε χέρι-χέρι. Πρόσφατη γνωριμία, ακόμη δυό φιλιά πρέπει να είχαν προλάβει ν' αλλάξουν.
Σε μια στιγμή ο νεαρός σταματάει, τής λέει "Περίμενε μισό λεπτό...", βάζει το χέρι στην εσωτερική τσέπη, βγάζει ένα αυτοκόλλητο, το κολλάει, το πατάει καλά με το χέρι, γυρίζει στην κοπέλα "Πάμε, εντάξει" και της πιάνει το χέρι τραβώντας την προς την κατέυθυνση που περπάταγαν.
Η κοπέλα αφήνει το χέρι του συνοδού της, πλησιάζει την κολώνα, βλέπει το αυτοκόλλητο και μένει άναυδη. Ο νεαρός έχει φορέσει ένα χαζοχαμόγελο και την παρακολουθεί.
Μια συζήτηση χαμηλόφωνη ακολουθεί, που δεν μπορώ ν' ακούσω.
Λέξεις μοναχά ξεφεύγουν, γιατί δε μου τόπες, τί να σου πώς δεν έχει σχέση με μάς αυτό, είσαι με τους φασίστες, δεν είναι πως είμαι με τους φασίστες, αλλά; αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος που να....
"Και στο παιδί σου τί θα πεις", φωνάζει η κοπέλα και ακούγεται καθαρά πλέον, "όταν δεν το αφήνουν να διαβάζει ό,τι θέλει και να λέει την γνώμη του ελεύθερα;" "Δεν θα φτάσει μέχρι το παιδί μου όλο αυτό!" απολογείται ο νεαρός, "Πώς το ξέρεις; Ο φασισμός άμα ξεκινήσει δεν σταματιέται!", ο νεαρός χαμηλώνει τη φωνή αλλά μιλάει έντονα, "Ξέρεις πως ο πατέρας μου είναι άνεργος πενηνταδύο χρονών;" Σπάει, κλαίει, πάει στην κολώνα και ξεκολλάει με μανία αυτό...
Φεύγουν παρέα, ευτυχώς.
Δεν έχω κάτι δικό μου να βάλω, καμμιά δημοκρατικοφανή μπούρδα, δεν έχω οργισμένο δάχτυλο να υψώσω, δεν έχω κανέναν "αντιφασιστικό" αφορισμό να εκφέρω του τύπου "Είστε όλοι φονιάδες".
Μόνον έναν βαθύ φόβο, μην τύχει και το παιδί μου αύριο, έχοντας διαβάσει Ιστορία μόνον από το σχολικό βιβλίο, πέσει στα χέρια καποιανών που θα του "διδάξουν" με τον δικό τους τρόπο.
Η απογύμνωση των νέων ξεκινάει ήδη από τα ανεπαρκή, επικίνδυνα απλουστευμένα και γενικόλογα βιβλία.
Η υπερφαλλάγγιση της κριτικής σκέψης από την επιτάχυνση της μάθησης, αργά ή γρήγορα, θα φέρει τον φασισμό.
Και τότε η απλή δήλωση "είμαι αντιφασίστας" θα φαντάζει τραγικά αστεία.
Αντιγράφω από το βοήθημα Ιστορίας της Τετάρτης Δημοτικού:
'Όταν υπάρχουν πολλοί δυσαρεστημένοι πολίτες, δεν είναι δύσκολο να τους παρασύρει κάποιος με το μέρος του. Κι' αυτό ακριβώς έκανε ο Πεισίστρατος. Οι εμφύλιες συγκρούσεις συνεχίζονταν κι' εκείνος πήρε τους φτωχούς με το μέρος του. Με την υποστήριξή τους κατάφερε να πάρει την εξουσία'...
Σε μια στιγμή ο νεαρός σταματάει, τής λέει "Περίμενε μισό λεπτό...", βάζει το χέρι στην εσωτερική τσέπη, βγάζει ένα αυτοκόλλητο, το κολλάει, το πατάει καλά με το χέρι, γυρίζει στην κοπέλα "Πάμε, εντάξει" και της πιάνει το χέρι τραβώντας την προς την κατέυθυνση που περπάταγαν.
Η κοπέλα αφήνει το χέρι του συνοδού της, πλησιάζει την κολώνα, βλέπει το αυτοκόλλητο και μένει άναυδη. Ο νεαρός έχει φορέσει ένα χαζοχαμόγελο και την παρακολουθεί.
Μια συζήτηση χαμηλόφωνη ακολουθεί, που δεν μπορώ ν' ακούσω.
Λέξεις μοναχά ξεφεύγουν, γιατί δε μου τόπες, τί να σου πώς δεν έχει σχέση με μάς αυτό, είσαι με τους φασίστες, δεν είναι πως είμαι με τους φασίστες, αλλά; αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος που να....
"Και στο παιδί σου τί θα πεις", φωνάζει η κοπέλα και ακούγεται καθαρά πλέον, "όταν δεν το αφήνουν να διαβάζει ό,τι θέλει και να λέει την γνώμη του ελεύθερα;" "Δεν θα φτάσει μέχρι το παιδί μου όλο αυτό!" απολογείται ο νεαρός, "Πώς το ξέρεις; Ο φασισμός άμα ξεκινήσει δεν σταματιέται!", ο νεαρός χαμηλώνει τη φωνή αλλά μιλάει έντονα, "Ξέρεις πως ο πατέρας μου είναι άνεργος πενηνταδύο χρονών;" Σπάει, κλαίει, πάει στην κολώνα και ξεκολλάει με μανία αυτό...
Δεν έχω κάτι δικό μου να βάλω, καμμιά δημοκρατικοφανή μπούρδα, δεν έχω οργισμένο δάχτυλο να υψώσω, δεν έχω κανέναν "αντιφασιστικό" αφορισμό να εκφέρω του τύπου "Είστε όλοι φονιάδες".
Μόνον έναν βαθύ φόβο, μην τύχει και το παιδί μου αύριο, έχοντας διαβάσει Ιστορία μόνον από το σχολικό βιβλίο, πέσει στα χέρια καποιανών που θα του "διδάξουν" με τον δικό τους τρόπο.
Η απογύμνωση των νέων ξεκινάει ήδη από τα ανεπαρκή, επικίνδυνα απλουστευμένα και γενικόλογα βιβλία.
Η υπερφαλλάγγιση της κριτικής σκέψης από την επιτάχυνση της μάθησης, αργά ή γρήγορα, θα φέρει τον φασισμό.
Και τότε η απλή δήλωση "είμαι αντιφασίστας" θα φαντάζει τραγικά αστεία.
Αντιγράφω από το βοήθημα Ιστορίας της Τετάρτης Δημοτικού:
'Όταν υπάρχουν πολλοί δυσαρεστημένοι πολίτες, δεν είναι δύσκολο να τους παρασύρει κάποιος με το μέρος του. Κι' αυτό ακριβώς έκανε ο Πεισίστρατος. Οι εμφύλιες συγκρούσεις συνεχίζονταν κι' εκείνος πήρε τους φτωχούς με το μέρος του. Με την υποστήριξή τους κατάφερε να πάρει την εξουσία'...
Σχόλια