TINOS on the run

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 1985, την πρώτη φορά που δούλεψα για έναν μήνα στο τυροκομείο της Τήνου.  Αν μια ανάμνηση έχω έντονη, είναι εκείνη του γάλακτος που έφτανε με το φορτηγό που οδηγούσε ο Μάνθος και αδειαζόταν στην σίτα για να περάσει μετά στην παραγωγή. Εκείνη η μυρωδιά του φρέσκου, που σ’ έπιανε με το που έμπαινες στον χώρο, είναι η πιό δυνατή ανάμνηση απ΄όλες. Το γάλα συσκευαζόταν τότε σε πλαστικό μπουκάλι με θερμοκολλημένο καπάκι από αλουμινόφυλλο, όπως τώρα εξακολουθεί και βγάζει τα δικά της γάλατα η ΕΒΟΛ.  Το νησί αξιοποιούσε την κτηνοτροφία του.  Αρκετοί γαλακτοπαραγωγοί από τις τριγύρω περιοχές έφερναν μόνοι τους το γάλα στο τυροκομείο.  Αυτό που μου είχε διαφύγει τότε ήταν πως οι περισσότεροι απ΄αυτούς ήταν ήδη ηλικιωμένοι... Εάν μπορώ να ανακαλέσω σωστά (εύχομαι να κάνω λάθος...), το τυροκομείο τότε επεξεργαζόταν γύρω στους 8.500 τόνους γάλα τον χρόνο.  Από τις αγελάδες όλου του νησιού, με ακατάλληλες συνθήκες σταυλισμού , με χίλια προβλήματα από τις μαστίτ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ 'ΤΟ ΚΛΑΠΑΤΣΙΜΠΑΝΟ': "Μεγάλη επιτυχία της αστυνομίας! Εντοπίστηκε γιάφκα ακροδεξιού ναζιστή με αδιάσειστα αποδεικτικά στοιχεία! Πιο συγκεκριμένα, συνελήφθη ο δεκάχρονος Μιχαλάκης Μαρλαγκούτσος, που είχε στην κατοχή του μικρογραφίες γερμανών στρατιωτών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μικρογραφίες αεροσκαφών και αρμάτων μάχης του γερμανικού κατοχικού στρατού!  Ο ίδιος στην απολογία του,  περιέγραψε τα συγκεκριμένα αντικείμενα σαν « στρατιωτάκια », « αεροπλανάκια » και  « τανξάκια » με τα οποία έπαιζε πόλεμο με άλλα, που αναπαριστούσαν συμμαχικές δυνάμεις.  Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το ποιά πλευρά επικρατούσε σε αυτά τα παιχνίδια,  ...απάντησε πως έβαζε τους Άγγλους να νικάνε στο τέλος, η δικαιολογία όμως αυτή δεν έγινε δεκτή εφ΄όσον είναι προφανές πως πρόκειται για υπεκφυγή που σκοπό έχει να εκτρέψει την έρευνα από την πορεία της.  Τα κλάμματα του δεκάχρονου ναζιστή δεν στάθηκαν ικανά να συγκινήσουν τον ανακριτή

...για την απάνω γειτονιά! Όπου απάνω γειτονιά για τώρα, βάζω το νησί.  Και δεν ανοίγω ούτε πανιά, αλλά, η θάλασσα μένει η ίδια,  το καράβι ολόχρωμο πατάει στην ίδια ρότα,  ...το νησί αδερφώνει μ' ένα σύννεφο... ...και τα σταφύλια περιμένουν υπομονετικά.  Τί περιμένουν;  Μα στάσου μια στιγμή! Τούτος δω ο βράχος... ...μοιάζει με τον γίγαντα του παραμυθιού!  Να! και 'κείνη η κατσίκα... ...που πάει ντουγρού για τα τριαντάφυλλά μου! Και δες εκεί! Βράχοι απάνω και βράχοι κάτω! Και δες κι' εκεί! Τα διπλαλώνια, που ζήτημα είναι αν θα βρεις όμοια σ' άλλη γωνιά της Τήνος... Και 'κει π άνω είν αι που πηγαίναμε για κουνέλια και... ...μα, ναι, ξεχάστηκα...  Ρακί θα γίνουν τα σταφύλια...  Ρακί Φαλαταδιανό! Θα βράσουν ν' ανασάνει το μέσα τους,  να βγάλει την ψυχούλα που θα μαζέψουμε στάλα-στάλα...  ...διάφανη και καθαρή, πάναγνη και ανόθευτη, όπως αιώνες τώρα πάνω σε τούτη την Αιγαιακή πέτρα το σταφύλι γίνεται πνε

Σάββατο πρωί.  Στο σχολείο απέναντί μας μία από τις δασκάλες έχει πάει από τις οκτώ και ζωγραφίζει. Από εδώ που στέκομαι δύσκολα βλέπει κανείς την διαφορά, έστω κάτι να αλλάζει. Από λίγο πιό κοντά όμως, ένα τοπίο αρχίζει να σχηματίζεται... ...η δασκάλα σκύβει στις μπογιές της και επανέρχεται στο τοπίο της φαντασίας της... ...ξανά και ξανά,  μέχρι να δώσει ζωή σ' αυτό που κουβαλάει μέσα της, μέχρι να βγάλει αυτό που έχει να δώσει σε αυτούς που αγαπάει πιό πολύ. Ένα τοπίο φτιαγμένο για παιδικά μάτια . Με χρώματα, πολλά χρώματα, γιατί το χρώμα είναι που θα λείψει από τα παιδιά όταν μπουν στον καταραμένο, στερημένο κόσμο των μεγάλων.  Και με λουλούδια ζωγραφιστά, να μην τους λείψουν έστω και σε ζωγραφιά, γιατί η πόλη δεν επιφυλάσσει τέτοιου είδους εκπλήξεις, παρά μόνο τσιμέντο και απόλυτη αναλγησία και αδιαφορία για τις ανάγκες των παιδιών, που αν δεν έρθουν σε επαφή με τη φύση, δεν θα μπορέσει να εκδηλωθεί μέσα τους η κάθε τους δυνατότητα. Η

Τρείς μέρες μέσα στον Οκτώβριο.  Κλεμμένες με το χαρτάκι της άδειας, ένα σάλτο πάνω στο καράβι, ένα δεύτερο στο νησί και πάλι πίσω. Μια φευγαλέα ματιά στον χειμώνα, που πλησιάζει με καθυστέρηση, κάνοντάς μας το χατήρι για τρίτη συνεχή χρονιά. Μια φευγαλέα ματιά σε μια αποτυχία " γνωστού " εφοπλιστή, που για εμάς όμως, είναι μια ανάμνηση ταξιδιών, μιάς μεγάλης, βουερής παρέας, γλυκειάς αρμύρας σε καταστρώματα , πρώιμης μυρωδιάς φρύγανου εκεί,  κάπου   έξω από τα Ιστέρνια , μια βιασύνη του ματιού να πιάσει τα πρώτα φώτα της άχαρης Χώρας.  Κι' ύστερα η αναμονή στην σκάλα, ο ρόγχος της άγκυρας, η μισανοιγμένη μπουκαπόρτα απ΄όπου προσπαθείς να δείς έξω εκείνους που σε περιμένουν, το τράβηγμα του σκοινιού και το πρώτο βήμα στο νησί.  Αυτά πριν.  Τώρα, μονομάτες κάμερες, λαίμαργα στραμμένες στο ακίνητο σώμα βρίσκουν άφθονη τροφή σε σκουριές, κρεμάμενες βάρκες, δικολάβικες αλλαγές ονομάτων,  σκληρούς ίσκιους. Κι΄έπειτα, δεμένος στο κατάρτι της θάλασσας και