Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Αγωνία...
Ή μάλλον, δύο αγωνίες...

Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, "Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..."

...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες, 
"Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..." 

Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!"

Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..."

Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά, "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου... Λες, του χρόνου, αν είμαστε καλά και ο Σύλλογος αντέχει, τα Κελλιά να μπορέσουν να διεκδικήσουν ακόμη και κάποιο μεγάλο όνομα από το φεστιβάλ του Δήμου Τήνου..."

Μόνο, λέω εγώ τώρα, που θα πρέπει το "μεγάλο όνομα" να λέει και κανένα νησιώτικο, αλλιώς, βλέπω το νέο αίμα να αντιδρά, και μάλιστα, αν κρίνω από τη μαγκιά τους, θάχουμε τραβήγματα...