Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2013

ΑΓΓΑΡΕΙΑ.ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ...

Εικόνα
Διαβάζεται Αγγαρειά . Με τον τόνο στη λήγουσα, να δίνει κάτι από το βάρος του μόχθου, της πρόσθετης κούρασης μιας Κυριακής, μετά από μια εξαντλητική εβδομάδα στα χωράφια. Τί ήταν όμως η αγγαρειά ; Πολύ απλά, ήταν η υποχρεωτική παροχή εργασίας στην κοινότητα με σκοπό την συντήρηση ή την επέκταση των κοινόχρηστων υποδομών. Πόσο ωραία και τεχνοκρατικά το είπα τώρα αυτό... Μα η ουσία είναι πως, η αγγαρειά έβγαινε για να φτιαχτούν οι δρόμοι και τα μονοπάτια, να χτιστούν μάντρες, να βαφτεί η εκκλησιά, να επισκευαστούν ζημιές από φυσικές καταστροφές και γενικώς, να διατηρείται το νησί βιώσιμο.   Κάθε άντρας « όφειλε » στην κοινότητα εφτά μέρες τον χρόνο, εφτά μεροκάματα. Εφτά μέρες, σχεδόν πάντα Κυριακές, για να δουλέψουν όλοι μαζί για το κοινό καλό , για τον κοινό χώρο , το Χωριό το ίδιο.  Και φανταστείτε πόσο πολύτιμη ήταν τότε η Κυριακή, μετά από τόση κούραση, ασύγκριτα περισσότερη από τη σημερινή. Έβγαζε, λοιπόν, ο πρόεδρος στην εκκλησία μετά τη λειτουργία την αναγγελία γ

Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Αγωνία... Ή μάλλον, δύο αγωνίες... Εκείνη της προετοιμασίας, που λες, " Δεν μπορεί, κάτι θα πάει στραβά και μετά θα είμαστε για τα πανηγύρια..." ...και μετά εκείνη που όλα είναι έτοιμα και λες,  "Μπα, δε θάρθει κόσμος... Είχε χτες χορό στην Ξινάρα, έχει μεθαύριο στο Κάτω Κλείσμα, δεν έχει κι' ο κόσμος λεφτά, μόνοι μας θα τα χλαπακιάσουμε τα κοτόπουλα..."  Και τελικά, φτάνει στο τέλος μια τρίτη αγωνία, που λές, "Θα φτάσουν τα φαγητά; Περιμέναμε καμμιά διακοσοπενηνταριά, ήρθαν διακόσιοι ογδόντα και διώξαμε και καμμιά εκατοστή γιατί δεν είχαν πού να κάτσουν..!" Μετά, είναι που βλέπεις την πιό ωραία παρέα της βραδυάς να καταβροχθίζει το φαγητό σαν να τάχουν αφήσει νηστικά για καμμιά εβδομάδα και λες, "Χαλάλι το τρέξιμο..." Μετά, κάνεις και μια αισιόδοξη σκέψη και λές, μέσα σου αυτή τη φορά,  "Βρε, για κύττα που το θεατράκι των Κελλιών (στις αφίσσες ακόμη έγραφε Καλλονή ...) πάει να καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου..

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Εικόνα
Εκείνη η μάνα.  Η μακρυά απ΄τα μάτια μας.  Εκείνο το αχνό περίγραμμα που κουβαλάμε πάντα μέσα μας, μιας μάνας μ' ένα παιδί στην αγκαλιά.  Και ΄κείνο το παιδί να είμαστε όλοι μαζί μα και καθένας ξεχωριστά.  Η Μεγάλη Μάνα όλα τα μπορεί.   Η Πλατυτέρα των Ουρανών, η μεγάλη αγκαλιά, τ' απλωμένα χέρια που μέσα τους μένουμε άποροι από Εγώ, καμωνόμαστε παιδιά και κλαίμε το παράπονό μας, την ασημαντότητά μας, το υπέροχο τίποτα που μας δόθηκε και εμείς οφείλουμε να το ερμηνέψουμε. Εξαϋλωμένοι ναοί στο Αιγαιακό Φώς.  Ναοί που προσπαθείς ν' αποφύγεις αυτή τη μέρα, να μη γίνεις μέρος αυτού του φολκλόρ, του τόσο παρωχημένου από την ραγδαία αλλαγή.  Μα ένα κομμάτι σου πάντα σε σπρώχνει να πάς, έστω θεατής...  ...μόνος μέσα σ' όλους, να πάς να πεις στη Μάνα πως την θυμάσαι, πως είσαι ένα απ΄τα παιδιά της, να της ζητήσεις να μας μαζεύει όλους μαζί...  να γεμίζει το κενό...  ν' απαλύνει τις απουσίες... ...να κρατάει ζωντανή

ΕΚΘΕΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ

Εικόνα
Το παληό σχολείο των Κελλιών. Ένα όμορφο, ψηλοτάβανο κτίριο, με μεγάλα στενόμακρα παράθυρα, κι' έναν υπέροχο ευκάλυπτο στο προαύλιό του.  Τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί το μονοθέσιο νηπιαγωγείο Εξωμβούργου(;) Τήνου. Και ορισμένα καλοκαίρια, όταν υπάρχει διάθεση, φιλοξενεί εκθέσεις ζωγραφικής.  Φέτος, για δεύτερη χρονιά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ο κύριος Μιχάλης Θωμαΐδης μοιράζεται μαζί μας τα  έργα του. Απλό, ειλικρινές,  ανεπιτήδευτο  ενδιαφέρον για τον τόπο, τα χρώματα και τα σχήματά του, καθαρή πινελιά και καμμία προσπάθεια εντυπωσιασμού, από έναν αληθινό ερασιτέχνη...  ...που ευτυχεί να βλέπει την αίθουσα να γεμίζει από επισκέπτες κάθε ηλικίας.  Ας είμαστε ειλικρινείς,  τα προγράμματα των Δήμων με τις "ψαγμένες" εκδηλώσεις είναι καλά και ωραία, φτάνουν όμως, μέχρις εκείνους που έχουν μάθει να ψάχνουν και στις διακοπές τους αυτά που παρακολουθούν και τον υπόλοιπο χρόνο. Ως τους ντόπιους όμως, πώς θα φτάσει η τέχνη..;  Πώς θα ερεθιστεί το

ΟΝΕΙΡΟΜΥΛΟΙ ΥΣΤΕΡΝΙΩΝ ΚΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ...

Εικόνα
Η τέχνη που επιβάλλεται . Που αντί να ερμηνεύει, ναρκισσεύεται .  Που την χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης για να προβάλλει το εγώ του και όχι για να ταπεινωθεί εμπρός στο Είναι το ίδιο.  Ο Τόπος , αν τον αφουγκραστείς, περιγράφει, σκιαγραφεί, οριοθετεί αυτό το Είναι . Σκύβεις, ακούς, αδειάζεις από κάθε Εγώ.  Αυτός είναι ένας τεράστιος, ατελεύτητος αγώνας.  Αδυσώπητος.  Αποδομεί τον εαυτό για να τον ξανασυνθέσει.   Αν το καταφέρει ποτέ.  Φράγμα τσιμεντένιο, μπάστακας τρομερός, το πανεπιστήμιο ... Διδάσκει, με υψωμένο δάχτυλο δασκαλίστικο, επί των τύπων και σπανίως επί της ουσίας. Πώς να ξεφέυγεις από το Εγώ, μετά...  Το χειρότερο;  Ονοματίζεις τέχνη αυτό που κάνεις, αυτό το κουφό και τυφλό πράγμα.  Μα η τέχνη δεν υπάρχει . Εκείνο που υπάρχει είναι ο καλλιτέχνης και ο καλλιτέχνης, πρέπει να είναι σε διαρκή ένδεια για να αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει τα διαθέσιμα μέσα για να φτιάξει στιγμιαία, δεκατοδευτερόλεπτη σπίθα, μια τέχνη αιχμηρή, μοναδική.  Αν αυτή είναι η

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΑ ΚΕΛΛΙΑ !

Εικόνα
Λοιπόν, άκου να δεις πώς τα φέρνει τα πράγματα η Τύχη...  Ο Καραγκιόζης, που έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον ελλαδικό χώρο εκεί γύρω στο 1809 κάπου στα Γιάννενα, ήρθε να παντρευτεί πού λες; Στα Κελλιά! Μάλιστα, κύριε, στα Κελλιά!  Εδώ βλέπουμε τους προξενητάδες στην προετοιμασία του μεγάλου γεγονότος... ...και εδώ στα παρασκήνια, να κινούν, κυριολεκτικά, λυτούς και δεμένους προκειμένου να πετύχει το προξενιό! Σε μια συγκινητική στιγμή, ο Καραγκιόζης γνωρίζει τον μέλλοντα πεθερό... ...και αμέσως μετά αρχίζει να υποδέχεται τους καλεσμένους... ... παιδιά  διαμάντια , με τα σέα τους και τα μέα τους... ...από κάθε γωνιά της Ελλάδας... ...ακόμη και αντιπροσωπεία του εβραϊκού λόμπυ! Ομορφάντρες κι' ομορφογυναίκες, που ελπίζουν σε μια παρόμοια τύχη... ...αλλά και λεβέντες με τα δώρα και τα πεσκέσια τους! Τέλος, έφθασαν και οι εκπρόσωποι του κλήρου.  Βέβαια, κάτι πήγε να γίνει στο τέλος και να στραβώσει το προξενιό... ...αλλά, τελικώς η παρά