ΕΥΡΩΠΗ, ΤΕΛΟΣ...

Η Ευρώπη έχει τελειώσει. 
Σαν ενωμένη Ευρώπη εννοώ, άρα, και σαν αντίπαλο οικονομικό δέος (αν το πίστεψε ποτέ κανείς πως θα μπορούσε να γίνει) προς το δολλάριο. 

Έχεις πετρέλαια; έχεις νόμισμα! Δεν έχεις πετρέλαια, δεν έχεις νόμισμα. 
Πήγε η Ευρώπη, η γηραιά, να παίξει Μονόπολυ με τον παίκτη που έχει ένα χαρτί που εκείνη στερείται: τον ΠΟΛΕΜΟ! 
Όπου θέλει , όποτε θέλει, για οποιονδήποτε λόγο. Η Αμερική προκαλεί πολέμους. 
Αυτό είναι το ισχυρότερο χαρτί μιας υπερδύναμης: το αίμα των άλλων. 

Άρα, η Ευρώπη θα είναι εκ των πραγμάτων χαμένη ό,τι κι αν προσπαθεί να πετύχει. 
Γιατί αν δεν έχεις κάτι σοβαρό να εμπορεύεσαι εκτός από γαλλικά τυριά και γκολφ και άουντι και μερσεντέ, τί στο διάολο προσδοκάς; Εξαγωγή πολιτισμού; Ρε, άειντε από 'δω....

Και έτσι η Ευρώπη, αργά και σταθερά, παύει να υπάρχει.

Παύει να υπάρχει το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, φάνηκαν καθαρά τα δόντια των πανάρχαιων δαιμόνων που μας θέλανε μια ζωή χωρισμένους σε φατρίες...

Και κανείς δεν αντιλήφθηκε πως αρκούσε μια επίθεση των κεφαλαίων κατά των αδυνάτων της Ευρώπης, αρχίζοντας από την Ελλάδα, για να φανεί το πόσο δεν νιώσαμε ποτέ αδέρφια κάτω από την σημαία της "Κοινότητας", κι΄αυτή κακή απομίμηση της Αμερικάνικης σημαίας, να συναγωνίζονται ποιά έχει τα περισσότερα αστέρια! 
Και σωστά κάναμε! Δεν ξεγελάς εύκολα τους λαούς! Μπορούν και βλέπουν τις προθέσεις πίσω απο τα χαμόγελα. 
Αλλά, τί να κάνουν όταν τους απειλείς με φτώχεια και με απομόνωση...

Τελικώς, η όλη φάση μου θυμίζει έναν γνωστό, που μόλις η αδερφή του ασθένησε σοβαρά και άρχισε να χάνει τα λογικά της, έσπευσε να την βάλει να του παραχωρήσει όλη την περιουσία της υπογράφοντας συμβόλαια υπό την επήρρεια χαυνωτικών φαρμάκων. 
Και στην συνέχεια αντί να την βοηθήσει να περάσει τα δύσκολα, την ξεπάτωσε και την έρριξε σ’ένα ίδρυμα. 
Κάπως σαν την Ελλάδα που μόλις βρέθηκε στην ανάγκη, έτρεξαν όλοι να της αρπάξουν τοκαλύτερο χωράφι, το τρίφατσο αρχοντικό, το μαγαζί στον κεντρικό δρόμο.

Ας πούμε τώρα κάτι άλλο. 

Ας πούμε πως, αύριο το πρωί δια μαγείας η κρίση παύει να υπάρχει, οι περίφημοι «εκπρόσωποι των δανειστών» αποσύρονται και μεταθέτουν για το μακρυνό μέλλον την εξώφληση των υποχρεώσεών μας. 
Τί θα γίνει νομίζετε; 

Θα ξανανιώσουμε ποτέ Ευρωπαίοι; Αφού τώρα όμως έχουμε δει τα δόντια τους και μας είπαν χωρίς προσχήματα τί πραγματικά σκέφτονται για μας πίσω από τα ωραία χαμόγελά τους!
Αφού διαπιστώσαμε πόσο φίλοι μας ήταν όλοι. 
Και μην ακούσω κανέναν να πει την μπαρούφα για τα κινήματα υποστήριξης του ελληνικού λαού. 
Για μιλήστε με κάποιον έλληνα του εξωτερικού να σας πει πόσο καλά περνάει στις παρέες και στις συναναστροφές όταν οι "ευρωπαίοι" καταλαβαίνουν πως έχουν έναν έλληνα στις παρέες τους...

Το πόση χολή βγήκε απέναντι στην Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη δεν περιγράφεται. 
Πώς λοιπόν, θα νιώσουμε ξανά πολίτες της Ευρώπης; 
Και το ερώτημα είναι, ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ή στο μυαλό μας είχαμε πάντα μια στρεβλή εικόνα για κάτι που ουσιαστικά δεν υπήρξε ποτέ;

Έτσι απλά λοιπόν, τελειώνει η Ευρώπη.

Η Αμερική, όπως για παράδειγμα, με τον πόλεμο της Τσετσενίας έβαλε χέρι στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, έστω και από την απλή, ειλικρινή κακιά χαρά που προκύπτει από μόνη της όταν διαπιστώνεις πως, ναι, μπορείς να πονέσεις τον παλιό σου εχθρό, έτσι ακριβώς έβαλε και το χεράκι της να πονέσει την Ευρώπη. 

Την Ευρώπη, που ποτέ δεν έπαψε να θέλει να την παίρνουν και ΄κείνην στα σοβαρά και ένιωθε σαν ο μικρός αδερφός στον καυγά που έμπλεξε ο μεγάλος και τρέχει να κάνει πως δέρνει περισσότερο από 'κείνον. 
Σκατά λοιπόν. 

Το ΕΥΡΩ είναι θέμα ωρών. Οικονομικών ωρών, εννοώ. 
Η δραχμή και όλα τα εθνικά νομίσματα, καλώς ή κακώς, είναι προ των πυλών και το ΕΥΡΩ θα είναι ένα νόμισμα διακοπών και ταξιδίων.

Δεν μπορεί και δεν θα ξαναείναι μετά από αυτό η Ευρώπη ίδια με πριν, όχι γιατί το αποφάσισε η ίδια, αλλά γιατί αποφάσισε να την διαλύσει η Αμερική. 

Και θα πρέπει να βάλουμε βαθειά στο μυαλό μας πως ποτέ η Ευρώπη δεν μας είχε δεχτεί σαν ισότιμο μέλος στους κόλπους της. 
Δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε ο παρείσακτος μαθητής από το Αιγάλεω, που με τα λεφτά του φοιτά σε σχολείο των βορείων προαστείων. 
Και που στην πρώτη ευκαιρία, του πετάνε στα μούτρα την πατσαβούρα της κοινωνικής απόστασής του. 
 
Καληνύχτα.