ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...
Μου λείπουν τα σκουπίδια...
Ήταν μια διαρκής υπενθύμιση, μια αφορμή αυτογνωσίας και κοινωνιολογικών προσεγγίσεων στον κόσμο των γειτόνων μου και τον δικό μου...
Τους είχα βάλει και τίτλο: "Δώδεκα μέρες σημειολογίας απορριμάτων" .
Μετά τον άλλαξα: "Εικοσι μέρες απορριματικής σημειολογίας",
για να καταλήξω στο: "Η σημειολογία", που περιείχε την μόνη λέξη που ήθελα πραγματικά να χρησιμοποιήσω εξαρχής, μιάς και δείχνει μορφωσιακό επίπεδο.
Ατενίζοντας, λοιπόν, τα σκουπίδια...
Πρώτα-πρώτα, θυμήθηκα πόσο μακρυά βρισκόμαστε από την αγροτική παραγωγή και πόσες συσκευασίες χρειάζονται πλέον για να φτάσουν τα τρόφιμα μέχρις εμάς με ασφάλεια...
Αμέσως μετά, ήρθε στο μυαλό μου εκείνος ο κανόνας του μάρκετινγκ που λέει πως το περιεχόμενο είναι το χαμηλότερο κόστος απ΄όσα συνθέτουν την τιμή οποιουδήποτε αναλώσιμου αγαθού, με το 35% να ανήκει διακιωματικά στο μάρκετινγκ, στην διαφήμιση δηλαδή και τουςμηχανισμούς της, για να πειστούμε να αγοράσουμε αυτό το προϊόν και όχι το άλλο, όταν σταθούμε σαν κουκουλοφόροι δοσίλογοι εμπρός από το ράφι του σουπερμάρκετ και απλώσουμε το χέρι να διαλέξουμε...
Μετά είδα πόσο λίγα από αυτά τα τρόφιμα που καταλήγουμε να αγοράζουμε, χρειαζόμαστε πραγματικά και τα υπόλοιπα τα πετάμε στα σκουπίδια χωρίς οίκτο και πάλι σαν δοσίλογοι...
Άρα, αγοράζουμε πλεονασματικές ποσότητες, άρα, ακόμη και τώρα παρασυρόμαστε, άρα, το 35% του κόστους του μάρκετινγκ που προσπαθεί να μας πείσει να καταναλώσουμε, τ' αξίζει τα λεφτά του...
Μετά είδα όλα τα gadgetάκια που έχουμε αφήσει να πειστούμε πως μας είναι απαραίτητα:
το τηλεσκοπικό βασταχτήρι κινητού για το αυτοκίνητο/σκάφος/ποδήλατο/skateboard/περπάτημα,
το ειδικό ράφι για το μπάνιο που κρατάει αφράτα τα κωλόχαρτα,
την σφουγγαρίστρα με ανιχνευτή σκόνης στο ρύγχος,
τον ειδικό βραστήρα/βαφέα αυγών για το Πάσχα.
Κάποιοι αποφάσισαν να πορευτούν στην ζωή τους από 'δω και πέρα χωρίς τα πολύτιμα αυτά αντικείμενα, έρμαια της απόλυτης gadgetικής μοναξιάς τους...
Μετά παρατήρησα πόσοι από μας αποφάσισαν, σαν κάτοικοι μιας νέας Πομπηίας λίγο πριν την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου, πως αφού είναι να πτωχεύσουμε, να μας τα πάρουνε οι τράπεζες και το κράτος και να τα χάσουμε όλα, τουλάχιστον, ας εξαϋλωθούμε οικονομικώς με στύλ.
Ας πάρουμε πρώτα την 42άρα high definition με 2 HDMI , τετραπλό scart και ενσωματωμένο αποφλοιωτή μελάτων αυγών, που τόσο καιρό δεν βρίσκαμε τρόπο να πείσουμε το έτερον ήμισυ για την αναγκαιότητά της και από δίπλα ας κοτσάρουμε και το designάτο επιπλάκι για την τηλεόραση, ά, και πού' σαι παιδί, πιάσε κι' ένα blue ray DVD player μιάς κι' είσαι δίπλα να μην δείχνει άδειο το κάτω ραφάκι...
Είδα επίσης, πόσοι έχουμε πειστεί από τα μεγαλοεπιπλάδικα τύπου ΙΚΕΑ πως, για να αλλάξει η ζωή μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθωποι, χρειαζόμαστε όντως εκείνο το τραπεζάκι από οικολογικό mdf, που δίνει δώρο βιολογική βενζινόκολλα και καβίλιες από ανακυκλωμένο πάτωμα ψαρόβαρκας του Αμαζονίου και που έχει σχεδιάσει αποκλειστικά για εμάς ο Σουηδός σχεδιαστής Haanee Jorgensenbagnye, που με κυττάει χαμογελαστός από τον τελευταίο κατάλογο του καταστήματος, που βρήκα κρεμασμένο στο χερούλι της εξώπορτας μόλις σήμερα το πρωί και πέρασα μ' αυτό ένα υπέροχο σαρανταπεντάλεπτιο στην τουαλέττα χαζεύοντας καρέκλες, πουά πουφ (μελωδικότατος συνδυασμός...), πτυσσόμενα μαχαιροπήρουνα και μπουρνουζοπετσέτες, που τα απολαμβάνουν οικογένειες με πέντε, τουλάχιστον, υιοθετημένα παιδιά, αλλιώς, δεν εξηγείται πώς το κάθε παιδάκι στην φωτογραφία του breakfast είναι και από διαφορετική φυλή...
Είδα, θυσία στον βωμό των νέων επίπλων-transformers, τον παλιό κομό, τις πλεκτές πολυθρόνες απ΄το καθιστικό και το παληό σεκρετέρ, που παναθεμά το 'γιο πράμα τί στην ευχή το κάνανε, που δεν χωράει τίποτα 'κει μέσα.
Χάρηκα όταν είδα τον γείτονα που είχε κατεβάσει στα σκουπίδια ένα καναπεδάκι μαζί με τα τεράστια χαρτόνια του νέου καναπέ, να το κυττάει με κατήφεια αφού είχε διαπιστώσει πως ούτε ο νέος καναπές κατάφερε να τον αλλάξει σαν άνθρωπο.
Δεν είδα παπούτσια. Ή μάλλον τα έβλεπα και μέχρι να ξαναπεράσω είχαν φύγει. Όχι μόνα τους. Καμμία μεταφυσική. Απλώς, είναι τα πρώτα που μαζεύουν οι πτωχοί των ημερών.
Δεν είδα ρούχα.
Είδα βιβλία και μάλιστα σχολικά, τα οποία και θα μάζευα αν δεν είχαν γραμμένα στις σελίδες τους τόσα τηλέφωνα χωρίς επώνυμο.
Φοβήθηκα τον πειρασμό που θα έμπαινα, αν ήθελα να εξακριβώσω αν η Ρούλα αντιστοιχεί ακόμη σε αυτόν τον αριθμό, αν πέρασε τελικώς σε καμμιά σχολή, αν ακόμη αγαπάει για πάντα τον Αντώνη και αν άξιζε τελικώς ο τόσος κόπος και η κούραση για να μπει κανείς στα ΤΕΙ Εφαρμοσμένης Μυγοκτονίας της Πέρα Μπουχεσίνας...
Είδα τις γάτες για πρώτη φορά αδιάφορες, πανομοιότυπες με τον χοντρο-Γκάρφιλντ, βαριεστημένες και άτονες από την έλλειψη καυγά για το καλό κομμάτι του κάδου.
Είδα τους σκουπιδιάρηδες να κυττάνε με υστεροβουλία τους όγκους των σκουπιδιών να θεριεύουν μέρα με την ημέρα και να μεταφράζουν νοερά σε υπερωρίες το αναμενόμενο τονάζ της "κινητοποίησης".
Είδα όλους μας αντιμέτωπους με το τέρας που έχουμε φτιάξει και συμμετέχουμε στην διαρκή ανανέωσή του, στο καθημερινό του λιφτινγκ.
Και ξαφνικά, σήμερα το πρωί, το κενό...
Ένας τεράστιος λεκές μόνον, έμενε στον περιβάλλοντα χώρο γύρω από τον κάδο να θυμίζει πως "Κάποτε Ήταν Τα Σκουπίδια..."
Ήταν μια διαρκής υπενθύμιση, μια αφορμή αυτογνωσίας και κοινωνιολογικών προσεγγίσεων στον κόσμο των γειτόνων μου και τον δικό μου...
Τους είχα βάλει και τίτλο: "Δώδεκα μέρες σημειολογίας απορριμάτων" .
Μετά τον άλλαξα: "Εικοσι μέρες απορριματικής σημειολογίας",
για να καταλήξω στο: "Η σημειολογία", που περιείχε την μόνη λέξη που ήθελα πραγματικά να χρησιμοποιήσω εξαρχής, μιάς και δείχνει μορφωσιακό επίπεδο.
Ατενίζοντας, λοιπόν, τα σκουπίδια...
Πρώτα-πρώτα, θυμήθηκα πόσο μακρυά βρισκόμαστε από την αγροτική παραγωγή και πόσες συσκευασίες χρειάζονται πλέον για να φτάσουν τα τρόφιμα μέχρις εμάς με ασφάλεια...
Αμέσως μετά, ήρθε στο μυαλό μου εκείνος ο κανόνας του μάρκετινγκ που λέει πως το περιεχόμενο είναι το χαμηλότερο κόστος απ΄όσα συνθέτουν την τιμή οποιουδήποτε αναλώσιμου αγαθού, με το 35% να ανήκει διακιωματικά στο μάρκετινγκ, στην διαφήμιση δηλαδή και τουςμηχανισμούς της, για να πειστούμε να αγοράσουμε αυτό το προϊόν και όχι το άλλο, όταν σταθούμε σαν κουκουλοφόροι δοσίλογοι εμπρός από το ράφι του σουπερμάρκετ και απλώσουμε το χέρι να διαλέξουμε...
Μετά είδα πόσο λίγα από αυτά τα τρόφιμα που καταλήγουμε να αγοράζουμε, χρειαζόμαστε πραγματικά και τα υπόλοιπα τα πετάμε στα σκουπίδια χωρίς οίκτο και πάλι σαν δοσίλογοι...
Άρα, αγοράζουμε πλεονασματικές ποσότητες, άρα, ακόμη και τώρα παρασυρόμαστε, άρα, το 35% του κόστους του μάρκετινγκ που προσπαθεί να μας πείσει να καταναλώσουμε, τ' αξίζει τα λεφτά του...
Μετά είδα όλα τα gadgetάκια που έχουμε αφήσει να πειστούμε πως μας είναι απαραίτητα:
το τηλεσκοπικό βασταχτήρι κινητού για το αυτοκίνητο/σκάφος/ποδήλατο/skateboard/περπάτημα,
το ειδικό ράφι για το μπάνιο που κρατάει αφράτα τα κωλόχαρτα,
την σφουγγαρίστρα με ανιχνευτή σκόνης στο ρύγχος,
τον ειδικό βραστήρα/βαφέα αυγών για το Πάσχα.
Κάποιοι αποφάσισαν να πορευτούν στην ζωή τους από 'δω και πέρα χωρίς τα πολύτιμα αυτά αντικείμενα, έρμαια της απόλυτης gadgetικής μοναξιάς τους...
Μετά παρατήρησα πόσοι από μας αποφάσισαν, σαν κάτοικοι μιας νέας Πομπηίας λίγο πριν την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου, πως αφού είναι να πτωχεύσουμε, να μας τα πάρουνε οι τράπεζες και το κράτος και να τα χάσουμε όλα, τουλάχιστον, ας εξαϋλωθούμε οικονομικώς με στύλ.
Ας πάρουμε πρώτα την 42άρα high definition με 2 HDMI , τετραπλό scart και ενσωματωμένο αποφλοιωτή μελάτων αυγών, που τόσο καιρό δεν βρίσκαμε τρόπο να πείσουμε το έτερον ήμισυ για την αναγκαιότητά της και από δίπλα ας κοτσάρουμε και το designάτο επιπλάκι για την τηλεόραση, ά, και πού' σαι παιδί, πιάσε κι' ένα blue ray DVD player μιάς κι' είσαι δίπλα να μην δείχνει άδειο το κάτω ραφάκι...
Είδα επίσης, πόσοι έχουμε πειστεί από τα μεγαλοεπιπλάδικα τύπου ΙΚΕΑ πως, για να αλλάξει η ζωή μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθωποι, χρειαζόμαστε όντως εκείνο το τραπεζάκι από οικολογικό mdf, που δίνει δώρο βιολογική βενζινόκολλα και καβίλιες από ανακυκλωμένο πάτωμα ψαρόβαρκας του Αμαζονίου και που έχει σχεδιάσει αποκλειστικά για εμάς ο Σουηδός σχεδιαστής Haanee Jorgensenbagnye, που με κυττάει χαμογελαστός από τον τελευταίο κατάλογο του καταστήματος, που βρήκα κρεμασμένο στο χερούλι της εξώπορτας μόλις σήμερα το πρωί και πέρασα μ' αυτό ένα υπέροχο σαρανταπεντάλεπτιο στην τουαλέττα χαζεύοντας καρέκλες, πουά πουφ (μελωδικότατος συνδυασμός...), πτυσσόμενα μαχαιροπήρουνα και μπουρνουζοπετσέτες, που τα απολαμβάνουν οικογένειες με πέντε, τουλάχιστον, υιοθετημένα παιδιά, αλλιώς, δεν εξηγείται πώς το κάθε παιδάκι στην φωτογραφία του breakfast είναι και από διαφορετική φυλή...
Είδα, θυσία στον βωμό των νέων επίπλων-transformers, τον παλιό κομό, τις πλεκτές πολυθρόνες απ΄το καθιστικό και το παληό σεκρετέρ, που παναθεμά το 'γιο πράμα τί στην ευχή το κάνανε, που δεν χωράει τίποτα 'κει μέσα.
Χάρηκα όταν είδα τον γείτονα που είχε κατεβάσει στα σκουπίδια ένα καναπεδάκι μαζί με τα τεράστια χαρτόνια του νέου καναπέ, να το κυττάει με κατήφεια αφού είχε διαπιστώσει πως ούτε ο νέος καναπές κατάφερε να τον αλλάξει σαν άνθρωπο.
Δεν είδα παπούτσια. Ή μάλλον τα έβλεπα και μέχρι να ξαναπεράσω είχαν φύγει. Όχι μόνα τους. Καμμία μεταφυσική. Απλώς, είναι τα πρώτα που μαζεύουν οι πτωχοί των ημερών.
Δεν είδα ρούχα.
Είδα βιβλία και μάλιστα σχολικά, τα οποία και θα μάζευα αν δεν είχαν γραμμένα στις σελίδες τους τόσα τηλέφωνα χωρίς επώνυμο.
Φοβήθηκα τον πειρασμό που θα έμπαινα, αν ήθελα να εξακριβώσω αν η Ρούλα αντιστοιχεί ακόμη σε αυτόν τον αριθμό, αν πέρασε τελικώς σε καμμιά σχολή, αν ακόμη αγαπάει για πάντα τον Αντώνη και αν άξιζε τελικώς ο τόσος κόπος και η κούραση για να μπει κανείς στα ΤΕΙ Εφαρμοσμένης Μυγοκτονίας της Πέρα Μπουχεσίνας...
Είδα τις γάτες για πρώτη φορά αδιάφορες, πανομοιότυπες με τον χοντρο-Γκάρφιλντ, βαριεστημένες και άτονες από την έλλειψη καυγά για το καλό κομμάτι του κάδου.
Είδα τους σκουπιδιάρηδες να κυττάνε με υστεροβουλία τους όγκους των σκουπιδιών να θεριεύουν μέρα με την ημέρα και να μεταφράζουν νοερά σε υπερωρίες το αναμενόμενο τονάζ της "κινητοποίησης".
Είδα όλους μας αντιμέτωπους με το τέρας που έχουμε φτιάξει και συμμετέχουμε στην διαρκή ανανέωσή του, στο καθημερινό του λιφτινγκ.
Και ξαφνικά, σήμερα το πρωί, το κενό...
Ένας τεράστιος λεκές μόνον, έμενε στον περιβάλλοντα χώρο γύρω από τον κάδο να θυμίζει πως "Κάποτε Ήταν Τα Σκουπίδια..."
Σχόλια