ΘΥΜΑΣΑΙ...;

Δεν μπορεί να τον μισείς αυτόν τον τόπο.

Δεν μπορεί να σε αφήνει αδιάφορο το χώμα που τόσκαψε η οικογενειά σου απ΄τα βάθη των χρόνων και που σε γέννησε και σένα...

Δεν μπορεί να μην βλέπεις το Αιγαίο δίπλα σου, τα Βουνά με τα παλιά ονόματα από πάνω σου, τα διάσπαρτα παμπάλαια Ξωκκλήσια, τα πανέμορφα Χωριά στα πιό απίθανα σημεία του νησιού, το λιγοστό θαρραλέο Πράσινο, τα πανταχού παρόντα Κατοικιά που διαλαλούν την φιλόξενη φύση του τόπου τούτου...

Δεν μπορεί να μην σε αγγίζει έστω και ένας ίσκιος Ξερολιθιάς.... 

Είναι παντού και είναι ένα θαύμα που μόνον εδώ υπάρχει και πουθενά αλλού...

Δεν μπορεί να θες να μοιάσεις στην Μυκονο και να μιμηθείς αυτά που βλέπεις στην τιβί, δεν μπορεί να πιστεύεις πως αυτή είν΄η αλήθεια...

Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνεις πως η πρόοδος του νησιού, δεν έχει να κάνει τίποτε με την διάλυση του χαρακτήρα που έφτιαξε μέσα από πολλά χρόνια...

Δεν μπορεί να μην νιώθεις πως δεν είναι ανάγκη να ισοπεδώσεις το αιώνιο Χωράφι και να ξαπλώσεις κάτω τα αρχαία Ντουβάρια για να πας μπροστά...

Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρεις πως όταν από κάπου βγάζεις κάτι, πρέπει να  έχεις κάτι να βάλεις στην θέση του όμοιο σε δύναμη  με το προηγούμενο, ειδάλλως, θα σου σωριαστεί όλο μαζί κάτω με πάταγο...

Δεν μπορεί να είσαι τόσο ένα με το χρήμα, που να μην συνηδειτοποιείς το κακό που κάνει στο νησί σου κάθε ΕΥΡΩ κλεμμένο απ΄την Ιστορία και το Παρελθόν του τόπου.

Δεν γίνεται να συνεχίσεις να στηρίζεις με χαμόγελα, χειραψίες και στο τέλος με την ψήφο σου όλους αυτούς που σε κορόϊδεψαν για τόσα χρόνια γενόμενοι προδότες του τόπου τους.

Δεν μπορεί να ξεχνάς πως τον προδότη δεν τον θέλει ούτε ο ωφελούμενος απ΄αυτόν και πως μόλις τού κάνει την δουλειά, τον ξεπαστρεύει για να μην του κάνει τα ίδια.

Δεν μπορεί να μην βλέπεις στο νησί σου άλλη προοπτική απ΄την οικοδομή και τα νοικιάρικα σπίτια κι΄αυτοκίνητα.

Δεν είναι ανθρώπινο να ξεπουλάς σε κτηματομεσίτες το κάθε κομμάτι γης που σού έλαχε για να χτιστούν τα ανόητα, αιωνίως απούλητα σπίτια. 

Δεν μπορεί να σ΄αρέσουν όλα αυτά τα κουφάρια των οικοδομών που μοιάζει να μην έχουν πάψει ποτέ να γεννάνε άλλα, όμοιά τους...

Δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει, να μην έχεις δει τί έχει γίνει αλλού που ακολουθήθηκε αυτή η τακτική...

Αλήθεια, δεν είσαι εσύ που όταν ήσουν μικρός έτρεχες, έπαιζες και μεγάλωνες εδώ..;

Τί είδους όνειρα έκανες αλήθεια τότε...; 

Θυμάσαι...;

Να κάνεις λεφτά;  

Να σε θαυμάζουν όλοι; 

Να έχεις το πιό μεγάλο «αμάξι»; 

Να κάνεις τον συμφερότερο γάμο; 

Να εκλεγείς ένα κάποιο είδος άρχοντα του τόπου;.

Να έχεις γνωστούς βουλευτές ,και υπουργάδες; 

Να σε έχουν ανάγκη;

Να σε υπηρετούν κάθε λογής παρατρεχάμενοι και σφογγοκωλάριοι;

Μήπως φτάνει η μνήμη σου τόσο πίσω, που να μπορεί να πει πότε μπήκε μέσα σου αυτό το τύφλωμα; 

Μήπως δεν είναι δικό σου όλο αυτό που θες;

Ξέρεις, έφυγε τον Αυγουστο ένας απ΄του παληούς του χωριού μου, ο γερο-Ζαχαρίας. Μεγάλος, αλλά, όχι γέρος. 

Ο γέρος, είναι γέρος στο μυαλό, όχι στο σώμα. 

Έφυγε και όλοι μαζί τον πήγαν στο τελευταίο του κατοικιό, να ησυχάσει. 

Ξέρεις γιατί στο λέω; 

Γιατί δεν ακούστηκε ούτε μια κακή κουβέντα πίσω του, ούτε μια πικρή ανάμνηση δεν λέρωσε την τελευταία διαδρομή του.

Είσαι σίγουρος πως αυτό είναι κάτι που θα μπορέσεις να τόχεις, όσα άλλα κι΄αν αποκτήσεις...;