ΣΗΜΑΙΕΣ....

Θυμάμαι, πρέπει να ήταν γύρω στο '96, γύρναγα από το νησί στην Αθήνα και χάζευα απ' το κατάστρωμα το αυλάκι των μηχανών να απλώνεται στο Αιγαίο.

Γύρισα και κύτταξα, δίπλα μου ανέμιζε η σημαία του καραβιού, σήκωσα αυθόρμητα τη μηχανή και τράβηξα το όμορφο πανί να κυματίζει κι΄αυτό πάνω απ΄τα κύματα.

Κατεβάζοντας την κάμερα αντιλήφθηκα πως οι μισοί τουλάχιστον συνεπιβάτες που ήταν στο κατάστρωμα εκείνη την στιγμή, με κύτταζαν σαν ένα απεχθές φαινόμενο.
Κάποιος γύρισε και είπε κάτι στον διπλανό του και μετά κούνησαν κι΄οι δύο μαζί απαξιωτικά τα κεφάλια τους.
Ντράπηκα...
Ένιωσα δακτυλοδεικτούμενος πατριδολάτρης ανάμεσα σε ειρηνικούς πολίτες του κόσμου (τότε η έκφραση αυτή γινόταν μόδα)...

Χρόνια μετά, συνεχίζω να βγάζω φωτογραφία την σημαία του καραβιού που ταξιδεύω, με λιγότερη ντροπή τώρα πιά...

Πώς έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει, να ντρεπόμαστε για τον τόπο μας...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως φταίμε, ακόμη και για τον συνωστισμό της Σμύρνης και για τους αγνοούμενους στην Κύπρο...;

Πώς έχουμε πιστέψει πως είναι καθήκον μας να σώσουμε όλους τους δυστυχισμένους πρόσφυγες των άλλων χωρών εις βάρος της δικής μας...;

Πόσο θα πρέπει να ντραπούμε τώρα για λογαριασμό των ξετσίπωτων πολιτικών μας, που μας έσυραν σκλάβους στα παζάρια των διεθνών χρηματαγορών...;

Πόσο δυνατά θα πρέπει να κουνήσουμε τα σημαιάκια μας στην επόμενη προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος για να φτάσουμε να χαστουκίσουμε μ΄αυτά τον "Αρχηγό" στη μούρη...;

Πόσο μοιάζει, δυστυχώς, το πλαστικό σημαιάκι της προεκλογικής συγκέντρωσης με την σημαία του καραβιού και πόσο μακρυά κείται ο συμβολισμός τους....