ΛΑΜΠΡΗ ή ΠΑΣΧΑ...;

Πάντοτε είχα την εντύπωση πως η Λαμπρή είναι κάτι διαφορετικό από το Πάσχα...

Ίσως έχει να κάνει με την λέξη την ίδια, που περιγράφει απολύτως υπερρεαλιστικά το γεγονός στην ευρύτερη έννοιά του.

Η ατέλειωτη αναμονή μέχρι την βραδυνή λειτουργία / θάναι καλός ο καιρός να πάμε στην περιφορά../ πρόσεχε το κερί σου μην κάψεις κανέναν /  τα ντρομπόνια που σείουν τον Άγιο Ζαχαρία / η φωνή της Άννης πάνω απ΄όλες / η εύθραυστη φλόγα μέχρι την σιγουριά του σπιτιού / τα θρυμματσιμένα κόκκινα αυγά αφάγωτα, τριγύρω στα πιάτα πάνω στο τραπέζι / το κερί σ΄ένα ποτήρι με νερό / ο ύπνος και η αίσθηση της τελικής ευθείας...

Λαμπρή...

Πόσο έχει ξεθωριάσει η αναμονή για το βίωμα και πόσο προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό για χατήρι του γιού μου...

Πόσο έχει μακρύνει  το δέος και η προσμονή....
Πόσο το ταξίδι για πέντε μέρες στο χωριό δείχνει ασύμμετρα κουραστικό...
Πόσο δεν φτάνει αυτή η προκαταβολή από την αίσθηση των διακοπών, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός....

.....και πόσα πρέπει να χωρέσουμε σ΄αυτές τις ώρες...

Η γάτα σ' ένα παράθυρο στον Πύργο τα λέει όλα με το βλέμμα της...

Ποιός καφές στην πλατεία και ποιό καράβι για Πειραιά την Τετάρτη μετά την Ανάσταση, ποιά δουλειά και ποιός Δεκαπενταύγουστος...