ΧΡΗΣΕΙΣ ΓΗΣ

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παληάς ζωής και η πρώτη μέρα της νέας.
Σήμερα πέθανε ο τελευταίος παλαιός κι΄έτσι, γεννήθηκε ο τελευταίος νέος.
Τώρα κυττάω στο βάθος του πηγαδιού και βλέπω μόνο φως, καθόλου νερό και το φως είναι σαν από οθόνη τηλεόρασης, τρεμοσβήνει και πάντα εκεί είναι, δεν αφήνει να κοιμηθείς, να ξεξουράσεις το μυαλό και να καθαρίσεις τα μέσα μάτια....
Ώρα πέρασε...
Μετά, όλοι σταθήκανε πάνω απ΄το ρέμα που πέρναγε παληά πίσω απ΄το χωριό και άρχισαν να ρίχνουν χώμα, χούφτες χώμα, σαν σε νεκρό που δεν λέει να σκεπαστεί και να μας επιτρέψει να τον ξεχάσουμε.
Τα κοράκια του νησιού είχαν ως δια μαγείας χαθεί και έτσι στερούμασταν τον απαραίτητο πένθιμο τόνο ανάλογων περιστάσεων.
Μια - δύο προσπάθειες για δάκρυα κατέληξαν σε ζαρωμένα μάγουλα και ηλίθια συνοφρυωμένα μάτια και μετά έπαψαν εντελώς.
Στο βουνό ανέμιζε μια ακαθόριστη σημαία και τα παιδιά κατέβαιναν τρέχοντας την κατηφόρα, όπως πάντα, σαν απλά παιδιά, σαν από πάντα ξεχασμένα από μας, σαν από γεννημένα νεκρά.
Δεν θα πεθάνουν ποτέ, έτσι λένε στις ειδήσεις...